قرض‌الحسنه و اقتصاد مقاومتی

نظام مالی یک کشور و ساختار گردش پول در آن اگر بر پایه قرض الحسنه و به دور از سودهای ربوی تنظیم شود، در آن صورت ورودی و خروجی سرمایه در آن مشخص بوده و قدرت مانور اقتصادی کشور افزایش خواهد یافت. قرض الحسنه، علاوه بر اینکه سنتی خداپسندانه و منطبق بر تعالیم دینی محسوب شده و منجر به برکت مال و عدم ایجاد شبهه در آن می شود، در مبانی و اصول اقتصاد اسلامی نیز به عنوان یک کلید واژه مهم و مبنایی مورد تایید و تاکید قرار گرفته است. از سوی دیگر، زمانی که قرض‌الحسنه در کشور رواج یابد، سنجش نیاز افراد به پول نیز بر پایه نیازهای واقعی آنها صورت می‌گیرد. در نتیجه این موضوع، از اعطای بی‌حساب و کتاب وام‌های کلان اجتناب شده و در نتیجه این فعل و انفعال، از میزان فساد اقتصادی در کشور به صورتی جدی کاسته خواهد شد. بخش مهمی از فساد اقتصادی موجود در ساختار بانکی کشور، به دلیل عدم بهره‌گیری از نعمت و ظرفیت بزرگ «قرض‌الحسنه» است. در این خصوص باید این ظرفیت بزرگ را به عنوان موهبتی الهی و ظرفیتی اقتصادی مورد شناسایی قرار داد و آن را در ساختار اقتصادی و بانکی کشور گنجاند.موضوع دیگری که باید مدنظر قرار داد، به تاثیرگذاری و تاثرپذیری اقتصاد مقاومتی و قرض‌الحسنه از یکدیگر باز می‌گردد. زمانی که موضوع اقتصاد مقاومتی مطرح می‌شود، بحث قرض‌الحسنه نیز عینیت و اهمیت زیادی پیدا می‌کند.اساساً نمی‌توان ساختار اقتصاد مقاومتی را بر پایه اسراف، تجمل‌گرایی و گردش بی‌حساب و کتاب و غیر طبیعی پول و ایجاد رابطه‌ای غیر معقول میان سرمایه گذار و بانک یا موسسات اعتباری ترسیم کرد، چرا که قرض‌الحسنه در تعارض مستقیم با همه این موارد بازدارنده محسوب شده و بالعکس، کلید مهم تحقق اقتصاد مقاومتی محسوب می‌شود، اما متاسفانه در جمهوری اسلامی ایران به عنوان نظامی منبعث از تعالیم ناب و رهایی بخش اسلام، همچنان این مقوله مورد غفلت بوده و نظام پولی و بانکی کشور با اژدهای آتشین «ربا» دست به گریبان است؛ مسئله‌ای که در تمام این سال‌ها گرچه موضوع همایش‌ها و سخنرانی‌ها و برنامه ای رسانه‌ای بسیاری بوده، اما هیچگاه آنگونه که باید و شاید عملیاتی نشده است و انگار اساساً عزمی هم برای آن نیست.