طراحی بهینه ی آرایه ی تُنُک بی افزونگی با فاصله ی ناصحیح میان عناصر

یکی از روش هایی که اخیراً برای افزایش تعداد منابع قابل جهت یابی با آرایه ای از حسگرها و کاهش اثر نامطلوبِ تزویج متقابل میان عناصر آرایه بسیار مورد توجه قرار گرفته است، جهت یابی با استفاده از آرایه ی مجازیِ ایجاد شده با یک آرایه ی تُنُک است. یکی از شناخته شده ترین ساختارها برای آرایه ی تنک ، آرایه ی بی افزونگی است. در آرایه های بی افزونگیِ متداول، مکان هر حسگر همواره مضرب صحیحی از نصف طول موج است. در این مقاله روشی برای طراحی آرایه های بی افزونگی بهینه پیشنهاد می شود که در آن حسگرها می توانند در مکان هایی که مضرب صحیحی از کسری از نصف طول موج است هم قرار گیرند. از آنجا که برای هر تعداد مشخص از حسگرها، تعداد آرایه های بهینه ی بی افزونگی محدود است، استفاده از این روش باعث افزایش تعداد آرایه های بی افزونگی بهینه ی در دسترس می شود و می تواند باعث افزایش دقت جهت یابی و کاهش اثر تزویج متقابل شود. علاوه بر روش طراحی آرایه ی بی افزونگی با حداقل طول، روش های طراحی آرایه ی بی افزونگی با طول دلخواه و آرایه ی بی افزونگی با کاهش اثر تزویج متقابل و آرایه ی بی افزونگی ترکیبی هم در این مقاله بررسی می شود. نتایج شبیه سازی ها نشان می دهند در هنگام جهت یابی منابع، آرایه های به دست آمده با روش پیشنهادی می توانند عملکرد بهتری را نسبت به آرایه های موجود داشته باشند.