تجلی نماد باد و باران در اشعار سمبلیک م. سرشک

شاعران فارسی زبان از قدیم با عناصر و مظاهر طبیعت انس و الفت داشته‌اند. طرز تلقی آنان از طبیعت بسته به فضای حاکم بر جامعه و نوع نگرش و دیدگاه‌های فردی- شخصیتی آنان و نیز ذهنیت و تجربه‌های شاعرانه‌اشان بسیار متفاوت است.گروهی از آنان با طبیعت برخوردی منفعل و توصیفی دارند و گروهی دیگر طبیعت را ابزار و دست مایه‌ای برای بیان اندیشه‌های سیاسی- فلسفی- انسانی خود قرار می‌دهند. م. سرشک نیز در زمره‌ی شاعرانی قرار می‌گیرد که از طبیعت به عنوان عاملی برای بیان اندیشه‌های اجتماعی خود بهره جسته است. زیرا وی به شهادت بخش عظیمی از آثار‌ش، روحی بی‌قرار و جانی آگاه و جویای کمال دارد. به‌دنبال رسالت انسان مدار خود، در برابر جامعه‌ای که در منجلاب فقر و جهل و فساد و بی‌عدالتی دست و پا می‌زند به هر پدیده‌ای متوسل می‌شود تا با بیانی غیرمستقیم و سمبلیک زندگی و زیستن را بستاید و با مرگ و تحّملِ بیداد به مبارزه برخیزد. از این‌رو جریان و جلوه‌ی طبیعت- که نشانه‌ی حیات و رویش و دگرگونی است- در آفاق شعر شفیعی به لحاظ ریشه دوانیدن در ژرفای خواست و نیازهای اجتماعی و فرهنگی بسیار تامّل‌برانگیز است.