چگونگی قافیه در شعر نیمایی (شاعران ایران و افغانستان)

قافیه از روزگاران گذشته تاکنون در شعر فارسی اهمیتی اساسی داشته است. شمس قیس رازی قافیه را یکی از ارکان اساسی شعر، حتی مهم‌تر از وزن می‌شمارد، نیما یوشیج پدر شعر نو فارسی با وجود انقلابی که در فرم و صورت شعر فارسی پدید آورد، همچنان قافیه را رکنی اساسی در شعر می‌شمرد و معتقد بود شعر بی‌قافیه، خانه بی‌سقف و در است. قافیه علمی است که در آن موسیقی کناری شعر مورد بحث قرار می‌گیرد و از حروف قافیه، حرکات قافیه و عیب‌های قافیه بحث می‌شود. نخستین‌بار خلیل ابن‌احمد فراهیدی [ فراهی] (100 – 175 ق) که واضع علم عروض نیز بود، این قواعد را تدوین کرد. احمدشاملو که از سرآمدان شعر سپید است و خود شعر بی وزن و قافیه می‌سرود دربارۀ قافیه می‌گوید: «قافیه بی‌اندازه زیباست، اگر تصنعی و زورکی نباشد به اتفاق مفهوم کمک شایانی می‌کند.» در این پژوهش که به روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه‌ای صورت گرفته دربارۀ چگونگی کاربرد قافیه در شعر نو یا نیمایی بحث خواهد شد.

the role of rhyme in nimaic poetry (poets of iran and afghanistan)

rhyme has held a fundamental significance in persian poetry from ancient times to the present. shams-e qais razi considered rhyme one of the essential pillars of poetry, even more important than meter. nima youshij, the father of modern persian poetry, despite his revolutionary changes in the form and structure of persian poetry, still regarded rhyme as a crucial element of poetry. he believed that poetry without rhyme is like a house without a roof or doors. rhyme is the science that discusses the side-music of poetry, covering rhyme letters, movements, and flaws. these rules were first codified by khalil ibn ahmad al-farahidi (100–175 ah), who also founded the science of prosody. ahmad shamlou, a pioneer of blank verse who wrote poetry without meter and rhyme, said about rhyme: &rhyme is exceedingly beautiful, and if it is not forced, it significantly aids the meaning.& this descriptive-analytical study, using library sources, discusses the application of rhyme in modern or nimaic poetry.