تقابل زشتی و زیبایی با ویرانگری و بسامانی در منظومه های ادب غناییبر اساس رویکرد کلود استروس

ساختارگرای مشهور کلود لویی استروس، در پژوهش‌های ساختاری خویش به این باور رسید که ذهن انسان دارای ساختار مشخصی است که از تقابل‌های دوگانه پیروی می‌کند. در این مقاله سعی شده بنیادهای تقویت کنندة باور به رابطة تقابلی زشتی و زیبایی و ارتباط آنها با ویرانگری و بسامانی نشان داده شود. همچنین مضمون‌های تقابلی زشتی و زیبایی و رابطة آنها با ویرانگری و بسامانی مشخص گردد و بر اساس طرح مبتنی بر حضور و غیاب شرح داده شده و تقابل‌ها مشخص گردند. پس از بررسی منظومه‌هایی همچون خسرو و شیرین، لیلی و مجنون، هفت پیکر، همای و همایون، ویس و رامین و گل و نوروز، وجود ساختار تقابلی بین رابطة زشتی و زیبایی با ویرانگری و بسامانی محرز و مشخص گردید زیرساخت این تقابل، علاوه بر ساختار ذهن مطلق گرا و ضدیت گرای انسان، از طرف تفکر و آیین‌های دو بنی و معتقد به ضدیت اهورا مزدا با اهریمن و مخلوقات این دو تقویت و تبدیل به یک فرهنگ شده است. هرچند مفاهیم زشتی و زیبایی مفاهیمی نسبی هستند اما در مضامینی که از زشتی سخن رفته؛ سیاهی از بارزترین ویژگی‌های زشتی است. علاوه بر این نامتناسب بودن اعضایی همچون بینی، گوش، دندان و مانند اینها از دیگر خصوصیات  زشتی است. در مقابل از زیبایی با مشخصه‌هایی مانند نورانیت چهره، متناسب بودن اعضا و اندام یاد شده است. ساختار ذهن دو قطبی و مطلق گرای انسان موجب این تقابل‌ها و ضدیت‌ها می‌شود اما آیین‌ها و دین‌هایی که جهان را دوبنی تفسیر می‌کنند این ویژگی ذهن را به یک اعتقاد و در نتیجه به یک فرهنگ عمومی تبدیل می‌کنند که در تمام وجوه زندگی رخنه کرده به تبع آن در ادبیات نیز ریشه می‌دواند. این‌چنین است که از طریق زبان و روساخت‌های متن می‌توان به زیرساخت‌ها پی‌برد و عوامل موثر در فرهنگ را بازشناخت. هر چند در ابتدا این انسان بوده که زبان را ساخته اما تمدن‌ها و اشخاصی معانی خویش را از طریق زبان گسترش می‌دهند تا جایی که انسان اسیر زبان می‌شود و این زبان است که فرهنگ را می‌سازد اگر چه از آن تمدن‌ها و اشخاص اثری بر جای نمانده باشد.

the contrast of ugliness and beauty with destruction and peace in lyric poetry based on the approach of claude strauss

the famous structuralist claude louis-strauss, in his structural research, came to believe that the human mind has a specific structure that follows dual oppositions. in this article, an attempt has been made to show the foundations that strengthen the belief in the opposite relationship between beauty and ugliness and their relationship with destruction and peace. also, the conflicting themes of ugliness and beauty and their relationship with destruction and peace should be defined and described based on the plan based on presence and absence, and the contrasts should be defined. after examining poems such as khosrow and shirin, laili and majnoon, haft peykar, homai and homayun, weiss and ramin, and gol and nowruz, the existence of a conflicting structure between the relationship of ugliness and beauty with destruction and peace is clear and it also became clear that the infrastructure of this confrontation, in addition to the structure of the absolutist and antagonism mind of man, has been strengthened and turned into a culture by the dualistic thinking and rituals that believe in the antagonism of ahura mazda with the devil and the creatures of these two. although the concepts of ugliness and beauty are relative, blackness is one of the most obvious characteristics of ugliness in themes that talk about this concept. in addition, disproportionate organs such as the nose, ears, teeth, etc. are other characteristics of ugliness. on the other hand, beauty is mentioned with characteristics such as the brightness of the face, and the proportionality of the body. the bi-polar and absolutist structure of the human mind causes these contradictions, but the rituals and religions that interpret the world as dualistic turn this feature of the mind into a belief and as a result into a general culture that permeates all aspects of life as a result and also takes root in literature. it is like this that through the language and structures of the text, one can understand the infrastructures and recognize the effective factors in the culture. although in the beginning, it was the man who created the language, civilizations and people expand their meanings through language to the point where man becomes a prisoner of language, and it is the language that creates culture, even though there would be no traces left of those civilizations and people.