بررسی فراشعر به عنوان ژانر مادر در مکتب اصالت کلمه

آغاز دهه‌ 80  شمسی آرش آذرپیک در کتاب «جنس سوم» برای نخستین بار تمام محدودیت‌های شعر انگارانه و داستان ‌انگارانه را با معرفی ژانر «فراشعر» در هم شکست. وجود سیستم انضمامی، تغییر مسیر طریقت ادبی به حقیقت ادبی با اتخاذ ارتباط بی‌واسطه، فراروی و رسیدن به جنس سوم  و کلمه – کاراکتر مولفه‌هایی هستند که کشف جدیدی را در حوزه‌ ادبیات ایران و جهان به منصۀ ظهور رسانید. فرا شعر با ایجاد ظرفیت سازی فوق‌العاده و با هم افزایی ساحت‌های نگرش و نگارشی قادر است که تمام قالب‌ها و سیستم‌های شعری در ادبیات ایران از جمله  کلاسیک، نیمایی، سپید، آزاد و ... را  در کنار هم به نگرگاهی صلح آمیز دعوت کند و همچنین فراشعر بدون نفی یا تحقیر ظرفیت‌های ادبی دیگر همچون نمایش نامه، فیلم نامه، دیالوگ، مونولوگ... با آغوشی باز بدون قید و شرط آنها را می‌پذیرد و جلوه‌ای از وجود بی پایان کلمه را برای خواننده عیان می‌سازد. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی به دنبال بیان این موضوع است که «فراشعر» به عنوان یک ژانر مادر آنچنان قدرتمند است که قلم ورز در حوزه‌ ادبیات و هنر بدون غل و زنجیر می‌تواند یک اثر بکر خلق نماید و با رها کردن خود از ابزار گونگی کلمه بر خلاف دیگر سبک‌ها و مکاتب از تمام سیستم‌های شعر محورانه و داستان محورانه عبور کند و در جهان شعر به سوی کلمه محوری یعنی مقام جامع وجودی کلمه (لوگوس) حرکت کند و خود را در یک قلم و هنر متعالی به جهان ادبیات و هنر معرفی می‌کند.

investigating fara-poetry as a mother (main) genre in the school of word originality

at the beginning of the 1380s, arash azarpeyk, in the book “jens-e-sevom” (means &the third genus&), broke all the limitations of poetic and fictional poetry for the first time by introducing the “fara-poetry & genre. the existence of a concrete system, changing the path of literary method to literary truth by adopting direct communication, going forward and reaching the third genus and word-character are the components that brought a new discovery to the fore in the field of iranian and world literature. by creating an extraordinary platform and by synergizing the fields of attitude and writing, fara-poetry is able to invite all poetic formats and systems of iranian literature, including classical, nimaie, sepid, azad, etc., together to a peaceful viewpoint. and also, fara-poetry without negating or disparaging other literary genres such as plays, screenplays, dialogues, monologues... eagerly and unconditionally accepts them and reveals to the reader a manifestation of the endless existence of the word. this research, using the descriptive and analytical method, seeks to express the fact that &fara-poetry& as a main genre is so powerful that writers in the field of literature and art can create a pristine works without any restrictions and by freeing oneself from &considering the word as a tool,& it can, unlike other styles and schools, pass through all the poetry-oriented and story-oriented systems and move towards being word-oriented in the world of poetry, which means the universal authority of the word (logos) and by a sublime pen and art, introduces him/herself to the world of literature and art.