تحلیل و تطبیق شخصیت صحابه و مشایخ در روایات مثنوی و ماخذ آن براساس نظریه‌ ریمون کنان

در بررسی عناصر داستان، شخصیت عنصری است که تاثیر بسیاری بر سایر عناصر دارد. پژوهش حاضر«تحلیل و تطبیق شخصیت‌های صحابه و مشایخ در روایات مثنوی و مآخذ آن بر اساس نظریه‌ ریمون‌کنان» می‌باشد که با بهره‌گیری از منابع کتابخانه‌ای و به شیوه‌ توصیفی- تحلیلی انجام شده است. مولوی در بعد شخصیت، انواع شخصیت‌های صحابه و مشایخ را به تناسب نوع قصه و پیام آن به‌کار می‌گیرد و شخصیت‌ها مطابق با تعاریف امروزی در مثنوی مجال حضور می‌یابند. هدف از این پژوهش، شناساندن توانایی‌های مولوی در شخصیت‌پردازی داستان‌های مربوط به مشایخ و صحابه با توجه به تکنیک‌های نوین شخصیت‌پردازی و داستان‌نویسی است. مولوی در شخصیت‌پردازی داستان‌های مشایخ و صحابه و بیان جزئیات حکایات چندان به مآخذ وفادار نیست و به تناسب بافت کلام و تبیین مقاصد ذهنی خود، در روایات زیرمتن تغییراتی داده‌ است. راوی روایت‌های مثنوی از ابزارهای شخصیت‌پردازی به بهترین شکل در قالب گفتگو، توصیف و کنش برای بازتاب ویژگی‌های شخصیت‌های عرفا و صحابه استفاده کرده و معمولاً در این امر، از هر سه شیوه‌ مستقیم و غیرمستقیم و تلفیقی بهره برده است. که شیوه‌ غیرمستقیم و به ویژه عنصر گفتار و کنش اعم از عادتی و غیرعادتی کاربرد بیشتری دارد.

analysis and adaptation of the character of the companions and elders in masnavi traditions and its sources based on the theory of shlomith rimmon-kenan

in examining the elements of the story, the character has the greatest influence on the other elements. rumi was also well aware of the effect of this element on the story and has made the best use of it in the development of his stories. he uses different types of characters of companions and elders according to the type of story and its message, which are present in masnavi according to today’s definitions. the purpose of this research, which has been done by descriptive-analytical method and using library resources, is to identify the abilities of rumi in ​​characterizing the stories related to the sheikhs and companions with regard to the new techniques of characterizing and story writing. rumi is not very faithful to the sources in characterizing the stories of the elders and companions and telling the details of the stories, and he has made changes in the subtext narrations to suit his words and explain his mental intentions. the narrator of masnavi narrations used the tools of characterization in the best way in the form of dialogue, description and action to reflect the characteristics of mystics and companions, and usually, in this regard, he used all three direct, indirect and combined styles. of course, indirect style and especially the element of speech and action, both habitual and non-habitual, are more useful.