پیری و جوانی در شاهنامه‌ فردوسی

پیری و جوانی از جمله مفاهیم دارای اهمیت در فرهنگ و ادبیات هر قومی بوده و مطالب فراوانی در مورد آن‌ها نگاشته شده است. در شاهنامه نیز شخصیت‌پردازی در ارتباط با جوانان و پیران و ویژگی‌های شخصیتی آ‌ن‌ها به خوبی قابل مشاهده است. تحقیق حاضر که با روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع کتاب‌خانه‌ای انجام گرفته به دیدگاه فردوسی نسبت به شخصیت‌های مثبت و منفی، اعم از پیر و جوان در شاهنامه و تغییر و یا عدم تغییر این دیدگاه و ایستایی یا پویایی شخصیت‌های مثبت و منفی در شاهنامه پرداخته است. بر اساس نتایج تحقیق دیدگاه فردوسی نسبت به شخصیت‌های داستان اعم از پیر و جوان ثابت نیست و در طول داستان تغییر می‌کند. شخصیت‌هایی که به دلیل ابعاد مثبت و منفی، باورپذیرتر و جذاب‌ترند. به‌طورکلی می‌توان گفت که فردوسی ویژگی‌هایی هم‌چون میهن دوستی، دلاوری و بزرگی را بیشتر به جوانان نسبت می‌دهد و از سوی دیگر ویژگی‌هایی هم‌چون دانایی و خردمندی را بیشتر به پیران نسبت داده است.

eldery and youth in ferdowsi’s shahnameh

eldery and youth are important concepts in the culture and literature of every nation and many articles have been written about them. in shahnameh, the characterization in relation to the youths and the elderlies and their personality traits can be clearly seen. the current research, which was carried out with a descriptive-analytical method and using library sources, is based on ferdowsi’s view of positive and negative characters, both young and old in shahnameh, and the change or lack of change of this view. also, the static or dynamic nature of positive and negative characters in shahnameh has been investigated. according to the results of the research, ferdowsi’s view of the characters in the story, both young and old, is not constant and changes throughout the story. it means characters who are more believable and attractive because of their positive and negative aspects. in general, it can be said that ferdowsi attributes qualities such as patriotism, bravery and greatness more to the youths, and on the other hand, attributes such as knowledge and wisdom are more attributed to the elderlies.