تحلیل انتقادی امامت در فرقه گنابادی با محوریت نقش قطب

اعتقاد به امامت دوازده معصوم (علیهم السلام) در عقیده‌ی صوفی گنابادی، مسئله‌ای قطعی و یقینی است. آن‌ها امامت را زمام دین و نظام مسلمین و اصل اساس اسلام می‌دانند. اما آنچه در منظر این فرقه بیشترین نمود را دارد اغراق بیش از حدی است که در خصوص مقام قطب و شیخ فرقه می‌شود. آن‌ها با بیان مواردی همچون زبان لاهوتی فهم کردن، اشاره غیبی شدن، ماموریت الهی در تعیین جانشین داشتن، تخلف از فرمان قطب را استکبار از حق دانستن و مواردی از این قبیل، قطب فرقه را هم ردیف و هم شان با امام معصوم قرار می‌دهند. به گونه‌ای که بدون وجود قطب یا شیخ فرقه، حجت الهی بر بندگان تمام نشده و هدایت واقعی محقق نمی‌شود. در حالی که این‌گونه تعابیر و عبارات، از شئونات وابسته به امام معصوم است و به کارگیری این تعابیر درباره‌ی اقطاب فرقه که افراد عادی و غیر معصوم هستند، نشانه انحراف از مبانی اعتقادی شیعه امامیه است. ارتباط با عالم غیب پدیده‌ای است که پذیرش آن جز با دلیل قطعی و یقینی پسندیده نمی‌باشد و صرف ادعای بدون مدرک نیز قابلیت پذیرش ندارد.مقاله مورد نظر با عنایت به مبانی کلامی شیعه امامیه به نقد و تحلیل دیدگاه صوفی گنابادی در این مسئله می‌پردازد. و روش به کار رفته در آن روش توصیفی-تحلیلی است.

critical analysis of imamate in gonabadi sect, focusing on the role of qutb

belief in the imamate of the twelve innocents (peace be upon them) is a definite and certain issue in gonabadi’s sufi belief. they consider imamate to be the head of the muslim religion and system and the foundation of islam. but what is most evident in the view of this sect is the excessive exaggeration of the position of qutb and sheikh. by stating things such as understanding theological language, referring to the unseen, the divine mission in appointing a successor, considering the violation of qutb’s command to be arrogant rather than the right, and such things, they place the qutb of the sect on the same level and dignity as the infallible imam. in such a way that without the existence of the qutb or sheikh of the sect, the divine authority over the servants is not complete and the true guidance is not realized. . while such interpretations and phrases are related to the infallible imam, and using these interpretations about sect leaders who are ordinary and non-infallible people is a sign of deviation from the fundamentals of shia imamism. communication with the unseen world is a phenomenon that cannot be accepted except with definite and certain reasons, and mere claims without evidence are not acceptable. the article in question deals with the theological foundations of shia imamia and criticizes and analyzes the sufi gonabadi’s point of view on this issue. and the method used in it is descriptive-analytical.