بررسی وضعیت اشتغال در بخش های عمده اقتصادی استان اصفهان در طی دوره (75-1365)

مساله اشتغال و به طور کلی نیروی انسانی در مسائل اقتصادی جایگاه ویژه ای دارد. در اقتصاد ایران، اشتغال از دغدغه های اصلی سیاست گذاران اقتصادی است. تجزیه و تحلیل روند اشتغال و ساختار آن در سطح کشور و مناطق مختلف آن مستلزم شناخت دقیق استعداد ها و توان بالقوه بخش ها و ترکیب آن در مناطق است تا بتوان برنامه ریزی و اشتغال زایی متوازن و متعادلی را در هر یک از بخش ها و ترکیب آن در مناطق است. تا بتوان برنامه ریزی و اشتغال زایی متوازن و متعادلی را در هر یک از بخش ها و مناطق محقق ساخت.هدف از این مقاله تعیین وضعیت اشتغال بخش ها و گروه های عمده فعالیت در استان اصفهان در طی دوره زمانی 75-1365 می باشد که بدین منظور با استفاده از روش تغییر سهم به تشخیص بخش هایی که مزیت نسبی دارند و از قدرت رقابتی برخوردار هستند پرداخته شده است بدین منظور با بکارگیری شاخص lq بخش های پایه که صادرکننده نیروی شاغل خود بوده اند مشخص گردیده اند.نتایج حاکی از آنست که بخش های معدن، ساختمان و خدمات مالی از میان 10 بخش عمده فعالیت استان اصفهان دارای اثر رقابتی مثبت می باشند و در این فعالیت ها اثر ترکیب بخشی نیز مثبت است. بنابراین انتظار بر آنست که در آینده این بخش ها نقش بسیار مهمی در اشتغال منطقه خواهند داشت. در سال 65 به غیر از بخش صنعت، آب و برق و گاز، عمده فروشی و خدمات اجتماعی، سایر بخش ها در گروه فعالیت های غیر پایه قرار داشتند و در سال 75 به بخش خدمات اجتماعی نیز به گروه فعالیت های غیر پایه تحلیل یافته است.