قلمرو اصل مصلحت در برقراری روابط نظامی جمهوری اسلامی با کفار حربی از دیدگاه فقهای معاصر شیعه با تاکید بر آراء فقهی امام خمینی (ره)

از صدر اسلام تاکنون، روابط خارجی دولت اسلامی مورد توجه اولیای دین و فقهای اسلامی بوده و استنباط احکام روابط خارجی مسلمانان با غیرمسلمانان در لابه‌لای مباحث فقهی آنان ذکر شده است. در عصر حاضر، با پیروزی انقلاب و تشکیل حکومت جمهوری اسلامی بر مبنای فقه شیعه، همواره یکی از چالش‌های روبه‌روی این حکومت، چگونگی و دایره برقراری روابط خارجی با دیگر دولت‌ها آن‌هم در نظم جدید جهانی بوده و هست؛ به‌خصوص در مواردی که ارتباط با برخی دولت‌های متخاصم ضروری می‌نماید. حال پرسش پژوهش حاضر این است که بر اساس استنباطات فقهی فقهای معاصر، علی‌الخصوص مرحوم امام (ره)، جایگاه اصل مصلحت در برقراری روابط نظامی با کافران (حربی و غیرحربی) و دشمنان دین چیست؟ فرضیه پژوهش نیز این است که بر اساس فقه پویای حضرت امام (ره) و برخی دیگر از فقهای معاصر، استنباطات جدید و برداشت‌های نوینی از منابع فقهی می‌توان ارائه داد که تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری حکومت اسلامی در برقراری روابط با دولت‌ها، حتی دولت‌های متخاصم را تسهیل می‌نماید.بر این اساس، پژوهش حاضر با روش پژوهشی توصیفی-تحلیلی به واکاوی منابع فقهی شیعه و نظرات فقهای معاصر، خصوصاً آراء فقهی حضرت امام خمینی (ره) پرداخته است. نتیجه آنکه بر اساس آرای فقهی حضرت امام (ره) در تعریف از ولایت مطلقه فقیه و اصل مصلحت، اساساً احکام روابط خارجی (ازجمله رابطه نظامی با دشمن) در حیطه تصمیمات حکومتی است و حکم قطعی و ثابتی ندارد و با توجه به مصلحت کشور و مردم، می‌توان حتی حکم اولیه به برقراری برخی روابط خاص مثل رابطه نظامی با دولت‌های متخاصم داد.

the scope of the principle of maslahat in the establishment of military relations between the islamic republic and the war infidels from the point ofview of contemporary shiite jurists with an emphasis on the jurisprudential opinions of imam khomeini

from the beginning of islam until now, the foreign relations of the islamic state have been the focus of religious leaders and islamic jurists, and the inference of rulings on the foreign relations of muslims with non-muslims has been mentioned in their jurisprudence discussions. in the current era, with the victory of the revolution and the establishment of the islamic republic of iran based on shia jurisprudence, one of the challenges facing this government has always been and is the way and scope of establishing foreign relations with other governments in the new world order. especially in cases where communication with some hostile governments is necessary. now, the question of the current research is that based on the jurisprudential conclusions of contemporary jurists, especially the late imam (ra), what is the position of the principle of expediency in establishing military relations with infidels (military and non-military) and enemies of religion? the hypothesis of the research is that based on the dynamic jurisprudence of the imam (ra) and some other contemporary jurists, new inferences and new interpretations of jurisprudential sources can be presented that facilitate the decision-making and decision-making of the islamic government in establishing relations with governments, even hostile governments. shows based on this, the present study analyzed the shia jurisprudential sources and the opinions of contemporary jurists, especially the jurisprudential opinions of hazrat imam khomeini (ra) using a descriptive-analytical research method. the result is that according to the jurisprudence opinions of hazrat imam (ra) in the definition of absolute jurisprudence and the principle of expediency, basically the rulings of foreign relations (including military relations with the enemy) are in the scope of government decisions and do not have a definite and fixed ruling, and considering the expediency of the country and people, you can even give a preliminary order to establish some special relations, such as military relations with hostile states.