طراحی مدل ارزیابی آمایش سرزمینی هوشمند در صنعت نساجی

زمینه و هدف: هدف اصلی این پژوهش، ارائه مدلی جامع برای ارزیابی آمایش سرزمین در صنعت نساجی است که بتواند بر اساس نیازهای اقلیمی، اجتماعی و اقتصادی، و با تاکید بر سرمایه‌گذاری و تکنولوژی مناسب، زمینه‌ساز توسعه پایدار باشد. روش‌شناسی: این پژوهش با رویکرد کمی و با استفاده از روش دلفی انجام شده است . داده‌ها از طریق پرسشنامه ساختاریافته جمع‌آوری شده و در دو مرحله شامل نظرخواهی از خبرگان و متخصصان صنعت نساجی و مدیران ارشد، و نظرسنجی از مدیران و کارشناسان این صنعت به دست آمده است. نمونه آماری در مرحله نخست با روش نمونه‌گیری هدفمند و در مرحله دوم با نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای شامل 384 نفر از مدیران و کارشناسان صنعت نساجی و مسئولان مرتبط بوده است. برای تحلیل داده‌ها از نرم‌افزارهای spss استفاده شده است.یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان می‌دهد که ارزیابی آمایش سرزمین در صنعت نساجی ایران به هفت بُعد اصلی تقسیم می‌شود: شرایط اقلیمی، نیازهای جامعه و گرایش‌های مصرف، سرمایه‌گذاری و بازاریابی، دانش فنی و تکنولوژی، عوامل اجرایی، عوامل مدیریتی و قانونی، و عوامل اقتصادی-اجتماعی. به‌طور خاص، مولفه‌هایی مانند بومی‌سازی اقلیمی، سبک زندگی جامعه، بازاریابی رقابتی، خودکارسازی تولید، ساختار اجرایی مناسب، تناسب قوانین ملی با شرایط محلی، و اشتغال‌آفرینی برای جوامع محلی به عنوان عوامل کلیدی شناسایی شدند.نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که ارزیابی آمایش سرزمین در صنعت نساجی می‌تواند به نتایج مهمی مانند تعادل منطقه‌ای و توسعه پایدار، یکپارچگی سرزمینی، حفاظت محیط زیست، و افزایش کارآیی و بهره‌وری صنعتی منجر شود. همچنین، این مدل با تقویت شرایط اقتصادی و اجتماعی، به کاهش نابرابری‌ها و افزایش رفاه اجتماعی کمک می‌کند. پژوهش حاضر مدل جامعی را برای آمایش سرزمین در صنعت نساجی پیشنهاد می‌دهد که می‌تواند در برنامه‌ریزی‌ها و سیاست‌گذاری‌های توسعه این صنعت در کشور به کار گرفته شود و زمینه‌ساز بهبود پایداری و توسعه عادلانه منطقه‌ای گردد.

designing a smart land use evaluation model in the textile industry

background and objective: the main goal of this research is to propose a comprehensive model for land use evaluation in the textile industry, which can facilitate sustainable development based on climatic, social, and economic needs, with an emphasis on appropriate investment and technology. methodology: this study adopts a quantitative approach and utilizes the delphi method. data were collected through a structured questionnaire in two phases, including expert consultation with textile industry specialists and senior managers, followed by a survey of managers and experts in the industry. the sample for the first phase was selected using purposive sampling, and for the second phase, stratified random sampling was applied, including 384 individuals from textile industry managers, experts, and relevant authorities. spss software was used for data analysis. findings: the results indicate that land use evaluation in iran’s textile industry is divided into seven main dimensions: climatic conditions, community needs and consumption trends, investment and marketing, technical knowledge and technology, executive factors, managerial and legal factors, and economic-social factors. specifically, components such as climatic localization, community lifestyle, competitive marketing, production automation, appropriate executive structure, alignment of national laws with local conditions, and job creation for local communities were identified as key factors. conclusion: the findings of this study show that land use evaluation in the textile industry can lead to important outcomes such as regional balance, sustainable development, territorial integrity, environmental protection, and increased industrial efficiency and productivity. furthermore, this model, by strengthening economic and social conditions, can contribute to reducing inequalities and improving social welfare. this research proposes a comprehensive model for land use evaluation in the textile industry, which can be applied in the planning and policymaking processes for the development of this industry in the country and pave the way for improving sustainability and equitable regional development.