سنجش و ارزیابی نابرابری مناطق شهری در برخورداری از شاخص‌های ترکیبی توسعه (مطالعه موردی: کلان‌شهر اهواز)

شناخت نابرابری فضایی و عدم تعادل منطقه ای در چارچوب محدوده های مختلف جغرافیایی و سیاست‌گزاری در جهت رفع و کاهش آن از مقولات بسیار مهم برنامه ریزی منطقه ای به شمار می آید. ابعاد نابرابری فضایی در حوزه های مختلف اقتصادی، اجتماعی، درمانی و غیره قابل بحث است. از این رو، نیل به پیشرفت و توسعه‌ی فراگیر در آینده، مستلزم شناخت موقعیت مناطق و نواحی در ابعاد مختلف است. در این راستا، پژوهش حاضر با هدف سنجش نابرابری فضایی درون شهری کلان‌شهر اهواز در برخورداری از شاخص های ترکیبی توسعه انجام شده است. با توجه به مولفه های مورد بررسی، رویکرد مطالعاتی حاکم بر این پژوهش توصیفی تحلیلی است. این پژوهش سعی دارد با استفاده از 54 متغیر و با بهره گیری از مدل electre سطح بندی و میزان نابرابری های موجود را میان مناطق کلان‌شهر اهواز تعیین نماید. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد پراکنش توسعه، نامتعادل بوده و بین مناطق، از نظر توسعه یافتگی نابرابری و شکاف وجود دارد و این نابرابری در بخش های مختلف اجتماعی، اقتصادی، خدماتی، بهداشتی درمانی و کالبدی خود را نشان می دهد. به طوری که بر اساس نتایج حاصل از تکنیک الکتره، منطقه‌ی 2 در سطح برخوردار، مناطق 1 و 3 در سطح نیمه برخوردار، منطقه‌ی 4 در سطح کم برخوردار و مناطق 6، 7 و 8 در رده‌ی محروم یا عدم برخوردار قرار گرفته اند؛ بنابراین برای کاهش میزان نابرابری های توسعه یافتگی در کلان‌شهر اهواز براساس یافته های پژوهش، پیشنهاد می شود توزیع شاخص های توسعه به سمت رشد متوازن هدایت شوند.

assessment and evaluation of regional inequality in terms of possessing having combined development indicators (case study: ahvaz metropolis)

recognition of spatial inequality and regional imbalances in the context of different geographical areas and policy making to eliminate and reduce item is one of the most important categories of regional planning. the dimensions of spatial inequality in various economic, social, medical, and other fields are debatable. therefore, achieving comprehensive progress and development in the future requires recognizing the position of regions and areas in different dimensions. in this regard, the present study has been conducted to measure the spatial inequality of the metropolitan area of ahvaz in terms of possessing a combination of development indicators. according to the studied components, the article approach of this study is &descriptive analytical&. this study tries to determine rating and measuring of inequalities amone the regions of ahvaz city using 54 variables and applying the electre model. the results of this study show that the distribution of development is unbalanced and there are inequality and gap between regions in terms of development, and this inequality appears to be in different sectors of social, economic, service, health, and physical. according to the results of the electrical technique, region 2 is at the level of enjoyment, region 1 and 3 are at the level of semi enjoyment, region 4 is at the level of low enjoyment, and regions 6, 7, and 8 are in the category of deprived or lack of enjoyment; therefore, to reduce the level of development inequalities in ahvaz؛based on the research findings, it is suggested that the distribution of development indicators should be directed towards balanced growth.