ایموجی‌سازی شهر نقدی بر ظهور نشانه‌های زبانی نامانوس در منظر شهری

زبان به‌عنوان محصول تاریخی هر جغرافیای فرهنگی، بخش جدایی‌ناپذیر هر منظر سرزمینی است. علائم زبانی به‌عنوان یکی از مهم‌ترین نمودهای منظر شهر، به مخاطبان توانایی می‌دهد که با خوانش مستقیم مفاهیم، به‌سهولت با شهر ارتباط گیرند. براین‌اساس نشانه‌های زبان فارسی یکی از عناصر هویتی منظر سرزمینی ایران محسوب می‌شود که افراد با خوانش آنها متوجه هویت مکانی‌شان می‌شوند. بااین‌حال در سال‌های اخیر موضع متناقض مسئولین شهری در گسترش زبان فارسی، موجب شده منظر شهری سرشار از نشانه‌های زبان‌های بیگانه شود. خاصه آنکه برخی از این نشانه‌های شهری که به‌صورت مجسمه‌های بزرگ‌مقیاس تهیه می‌شوند، در تاثیرگذارترین اندام‌های شهری مانند ورودی شهرها، فضاهای جمعی و... به نمایش درآمده‌اند. این مجسمه‌های شهری که عموماً با توجیه گسترش زیرساخت‌های توریستی توسعه‌ گردشگری ارائه می‌شوند، به نظر می‌رسد بیش از آنکه وامدار حضور گردشگران غیرفارسی‌زبان باشد، ناشی از تعبیر زیبایی‌شناسانه‌ ترویج شده توسط رسانه از مظاهر شهرهای غربی ‌است. چنان‌که بیش از آنکه بر ترجمه‌ علائم راهنمای فارسی تمرکز شود، هدف تکرار مقلدانه‌ برندسازی‌های شهرهای اروپایی و آمریکایی است که در طی دهه‌ها توسط رسانه اشاعه شده یا تبلیغ نشانه‌های زبانی مانند ایموجی است که توسط رسانه‌های اجتماعی ترویج شده‌اند. به عبارتی سنت سده‌های پیشین معماری در ایران که با ارائه‌ عناصر متنی در مقیاس شهر همراه بود که غالباً محتوای زبانی پیچیده‌تری بودند در زیبایی‌شناسی جدید جای خود را به عبارات زبانی پرتکرارتر در رسانه اما ساده‌تر در محتوا مانند صورتک‌های لبخند، قلب قرمز و... شده‌اند. ازآنجاکه این تحولات می‌تواند با قرارگیری در فضای عمومی شهر بر عمیق‌ترین خاطرات جمعی شهروندان اثر گذارد، این نوشتار بر آن است تا با موضعی نقادانه و رویکردی آسیب‌شناسانه به ریشه‌های شکل‌گیری و گسترش این نشانه‌ها بپردازد تا از طریق آن بتواند ابعاد گسترده‌تری از این پدیده را برای ارزیابی چنین اقداماتی به دست دهد؟

emogizing the city a critique on the emergence of unfamiliar linguistic signs in the urban landscape

as a historical product of every cultural geography, language is an integral part of every landscape. linguistic signs, one of the most important manifestations of the city landscape, help the audience easily communicate with the city by reading the concepts directly. therefore, persian-language signs are considered one of the identity elements of iran’s territorial landscape, and by reading them, people realize their place identity. however, in recent years, the contradictory position of city officials on the expansion of the persian language has caused the urban landscape to be full of signs of foreign languages. some of these urban signs, in the form of large-scale sculptures, have been placed in the most influential urban locations, such as city entrances, public spaces, and so on. these urban sculptures, which are generally placed to develop the tourist infrastructure, have been promoted by aesthetic interpretation of media from western cities than non-persian-speaking tourists. in translating persian guide signs, the focus has been on the imitation of the branding of european and american cities. such imitation has been promoted by the media for decades, like linguistic signs, such as emojis, that have been promoted by social media. in other words, the previous centuries’ tradition of architecture in iran, which used to represent textual elements on the scale of the city and had often more complex linguistic content, gave way to frequent language expressions in the media but simpler content, such as smiley faces, red hearts, etc. since these developments can affect the deepest collective memories of the citizens by being placed in the public space of the city, this article aims to deal with the roots of the formation and promotion of these signs with a critical and pathological approach.