cohesion in discourse of elderly with alzheimer’s

Objective: the use of cohesive devices makes discourse comprehend. however, in the discourse of senile dementia of the alzheimer’s type (sdat) patients, the lack of the use of cohesive devices hinders effective communication. the present study aims to investigate cohesion in the discourse of sdat patients. understanding how these people manage their interactions may lead to suitable approaches for them.method: the methodology of this quantitative research was ex post facto type. the present study has been performed in one of the nursing home in kermanshah in 2019. the statistic population of this study included 20 participants (10 with sdat and 10 normal elderly participants (ne)) who were homogeneous in terms of age (63-75 years old), gender, illiteracy, and kurdish language dialect (kalhori). to determine the severity of dementia, the clinical dementia rating scale (cdr) was performed. then, the collected data through interviews were transcribed and coded. the data were analyzed based on halliday and hasan’s theory (1976) and independent t-test was used to obtain the statistic results.results: the findings indicate significant differences between groups using grammatical cohesive devices, such as reference (p=0.006), conjunction (p=0.004), ellipsis (p=0.007), substitution (p=0.426), and lexical cohesive devices such as the same word (p=0.006), synonym (p=0.012), superordinate (p=0.001), general word (p=0.002), and collocation (p=0.387).conclusion: the results show that grammatical and lexical cohesive devices are used less in the discourse of sdat kurdish speakers. however, in the discourse of both sdat and ne groups, grammatical cohesive devices have more frequency than lexical cohesive devices.

انسجام در گفتمان سالمندان کردزبان مبتلا به بیماری آلزایمر

چکیدههدف: استفاده از ابزارهای انسجام باعث درک بیشتر گفتمان می‌شود. اما در گفتمان بیماران مبتلابه زوال عقل نوع آلزایمر (sdat)، کاهش استفاده از این ابزارها سبب عدم برقراری ارتباط موثر می‌شود. ازاین‌رو، این پژوهش به بررسی ابزارهای انسجام در گفتمان این بیماران پرداخته است. درک بهتر اینکه چگونه این افراد تعاملات را مدیریت می‌کنند ممکن است منجر به رویکردهای مناسب برای آنها باشد روش:روش تحقیق این پژوهش، کمی و از نوع علی- مقایسه‌ای بوده و در یکی از سرای سالمندان کرمانشاه در سال 1398 انجام گرفته است. همچنین، جامعۀ آماری این پژوهش، شامل 20 نفر در دو گروه (10 نفر بیمار و 10 نفر سالم) بودند که به لحاظ سن(75-63)، جنسیت، بی‌سواد و کٌردزبان‌بودن همتا شدند. برای تعیین میزان زوال عقل، آزمون تعیین سطح کارکرد حافظه (cdr) اجرا شد. سپس گفتگوها آوانگاری و کدگذاری شدند و داده‌ها بر اساس نظریۀ هلیدی و حسن (1976) مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج آماری با استفاده از آزمون تی مستقل به دست آمد. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش میزان استفاده از ابزارهای انسجام دستوری ارجاع (006/0. p=) ، پیوند (004/0=p) ، حذف (007/0=p) و جایگزینی (426/0=p) و ابزارهای انسجام واژگانی همانی (006/0=p) ، ترادف معنایی (012/0=p) ، شامل (001/0=p) ، واژه عام (002/0=p) و همایی (387 /0=p) بین دو گروه را متفاوت نشان می‌دهد. نتیجه‌گیری: نتایج نشان می‌دهد که در گفتمان بیماران آلزایمری کُردزبان، ابزارهای انسجامی دستوری و واژگانی به میزان کمتری مورداستفاده قرار می‌گیرند، اگرچه در گفتمان هر دو گروه سالم و بیمار میزان استفاده از ابزارهای انسجام دستوری به‌مراتب از فراوانی بیشتری نسبت به انسجام واژگانی برخوردار است.