the effectiveness of spiritual group therapy on resilience and coping styles of families of addicts quitting the drug

Objective: spiritual therapy is recognized as an effective treatment for most psychological problems. this study aimed to investigate the effectiveness of group spiritual therapy on resilience and coping styles of families of addicts quitting drugs.method: the research method was quasi-experimental with a pre-test-post-test and a control group design. the statistical population included all families of addicts who were quitting in a camp in shahreza city. the statistical sample consisted of 30 families of these addicts who were selected through a purposeful sampling method and randomly assigned into experimental and control groups. the instruments used in this study were the connor and davidson resilience scale, and the moss and billings coping styles questionnaire. spiritual group therapy was held in 11 sessions of 90 minutes for the experimental group. covariance analysis was used to analyze the collected data via spss-21 software.results: the results showed that group spiritual therapy increased the resilience (p≤0.001) and problem-focused coping style (p≤0.001) of the subjects in the experimental group and decreased their emotion-focused coping style (p≤0.001).conclusion: the results indicated that spiritual group therapy could explain the high rate of change related to the resilience and coping styles of families of addicts under treatment.

اثر بخشی معنویت درمانی گروهی بر تاب آوری و سبک های مقابله ای خانواده های معتادان درحال ترک

هدف: امروزه معنویت درمانی بعنوان درمانی موثر در اغلب مشکلات روانشناختی شناخته شده است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر بخشی معنویت درمانی گروهی بر میزان تاب آوری و سبک های مقابله ای خانواده های معتادان درحال ترک می باشد. روش: روش انجام این پژوهش، نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل کلیه خانواده های معتادان درحال ترک بستری در کمپ شهرستان شهرکرد بودند. نمونه آماری شامل 30 نفر از خانواده های معتادان در حال ترک بودند که به شیوه هدفمند از میان جامعه آماری انتخاب و به صورت تصادفی درگروه های آزمایش و کنترل قرارگرفتند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش عبارت بودند از مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون، و پرسش نامه سبک های مقابله ای موس و بیلینگز. معنویت درمانی گروهی طی 11 جلسه 90 دقیقه ای برای گروه آزمایش برگزار شد. داده های پژوهش با استفاده از نرم افزار spss-21 مورد تحلیل کواریانس قرار گرفت. یافته ها: یافته ها حاکی از آن بود که معنویت درمانی گروهی باعث افزایش تاب آوری (0.001p≤)، افزایش استفاده از سبک مقابله ای مساله مدار (0.001p≤)، وکاهش استفاده از سبک مقابله ای هیجان مدار (0.001p≤)، در خانواده های معتادان درحال ترک در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل بود. نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن است که معنویت درمانی گروهی می تواند میزان بالایی از تغییرات مربوط به تاب آوری و سبک های مقابله ای خانواده های معتادان درحال ترک را تبیین نماید.