effectiveness of problem solving training on happiness and rational coping style of addicts to methamphetamine

Objective: depressive mood along with boredom and unhappiness is one of the main consequences of addiction treatment and investigating the reduction strategies is of absolute and sheer necessity. the present research aims to investigate the effectiveness of the problem-solving training programs on the happiness and coping styles of individuals suffering from drug abuse. methods: in a semi-experimental study, the addicted individuals with a low rate of happiness (n=36) were selected through multi-cluster stratified random sampling and assigned to the experimental and control groups. both groups were measured by oxford happiness inventory and coping styles questionnaire and the experimental group underwent problem-solving skills training.results: the results of covariance analysis indicated that the happiness level (eta square= 0.24) and rational style (eta square= 0.31) of the experimental group has increased and there is a between-group difference in the three stages of intervention at the significant level of 99%. also, there was a positive significant relationship between rational coping style (0.57) and the increase in happiness in subjects. increased rates of happiness and rational coping skills were observed in the experimental group.conclusion: it can be concluded that the more the individual uses a rational coping style, the more their happiness is. problem solving training led to increasing happiness and rational coping style for addicts of methamphetamine.

اثربخشی آموز ش مهارت حل مسئله بر شادکامی و سبک های مقابله معتادین به شیشه

هدف: این پژوهش با هدف بررسی تاثیر آموزش مهارت‌ حل مسئله بر افزایش شادکامی معتادین تحت درمان شهر تهران صورت گرفت. روش: با استفاده از یک طرح نیمه آزمایشی، با روش نمونه گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ای، تعداد 36 نفر معتاد با شادکامی پایین انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جای داده شدند. هر دو گروه قبل و بعد از مداخله و پیگیری سه ماهه با آزمون شادکامی آکسفورد و آزمون سبکهای مقابله مورد انداره‌گیری قرار گرفتند. آزمودنی‌های گروه آزمایش تحت آموزش مهارت حل مسئله قرار گرفتند. نتایج با تحلیل کوواریانس، تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون بن فرنی مورد تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: با ملاحظه مجذور اتا (24/0)، سطح شادکامی و مجذور اتا (31/0) می‌توان نتیجه گرفت که مداخله آزمایشی منجر به تغییراتی در گروه آزمایش شده که به ترتیب 24/0 و 31/0 کل تغییرات ناشی از عمل آزمایشی بوده است و با اطمینان 99% بین میانگین‌های گروه آزمایشی در سه مرحله اندازه‌گیری یا مراحل مداخله تفاوت آماری معناداری وجود دارد. همچنین بین سبک مقابله منطقی(57/0) و سبک مقابله انفصالی (47/0) رابطه معنادار مشاهده شد و شادکامی شرکت کنندگان افزایش یافت. علاوه بر این بین سبک مقابله هیجانی(41/0) و سبک مقابله انفصالی (35/0) رابطه منفی معنادار بود و شادکامی آنها کاهش یافت. نتیجه گیری: با افزایش نمره سبک مقابله منطقی و انفصالی میزان شادکامی آزمودنی ها افزایش و با افزایش نمره سبک مقابله هیجانی و اجتنابی میزان شادکامی آنها کاهش یافت. لذا با بهبود سبک مقابله منطقی و انفصالی می توان میزان شادکامی را افزایش داد.