واکاوی حکم پاسخِ گویی مثبت به خواستگاری ‏ مومن در فقه امامیه

نکاح به‌عنوان یکی از عقود اسلامی، نقطه آغاز یک خانواده است. درباره این عقد و مراحل قبل و بعد از آن، احکام متنوعی مطرح شده است. یکی از احکام مرتبط با خواستگاری، که بسیاری از فقها بر آن تاکید و بر آن ادعای اجماع کرده‌اند، حکم وجوب پاسخ مثبت به خواستگاری مومن است. آنچه این نوشتار در پی آن است یافتن و دسته‌بندی اقوال موجود فقهای امامیه در این زمینه و نقد و بررسی ادلة قائلان به وجوب اجابت است. در این راستا، با روش توصیفی- تحلیلی، میراث مکتوب فقهای امامیه مورد کندوکاو قرار گرفته است. آنچه به‌عنوان نتیجه این بحث قابل طرح است اینکه حکم وجوب پاسخ به خواستگاری مومن، پشتوانه‌ای در ادله فقهی ندارد و با اصل برائت می‌توان این وجوب را منتفی دانست. علاوه بر این اصل، ادله دیگری مانند سیره معصومان(ع) در زندگی شخصی، عدم وجوب اصل نکاح و همچنین توالی فاسد بر قائل‌شدن به وجوب، دلالت بر عدم وجوب دارد. آنچه ادله قائلان به وجوب، توان اثبات آن را دارد، وجوب اجابت پدر به خواستگار در صورت هم‌کفوبودن و تمایل دختر به خواستگار است.