خوانش تطبیقی سیمای ایماژ زن- آب در نگاره‌های شعری لمیعه عباس عماره و فروغ فرخزاد

آب یکی از سازه ها و عناصر چهارگانه‌ی پدیدآورنده هستی است و این عنصر هستی ‌بخش از دیرباز کهن‌الگوی اسطوره‌ای در بسیاری از جوامع است. آب عنصر نخستین است که همه‌چیز از آن آفریده‌شده و بنابراین یک نماد باستانی برای زهدان و باروری به شمار می‌رود و از این‌ رو با زن ارتباط می‌باید این سازة دیرین آفرینش، از دیرباز در ادیان ملل، جایگاه ویژه‏ای داشته است؛ از افکنده شدن پهلوان در آب و حیات جاودانه یافتن وی تا خویشکاری قدسی آب و نمود آن در قالب ایزد-بانوان نگهدار سبزینه، حیات و رستخیز. پندارهای مردمان میانرودان در روزگار باستان از پردازش‏های نخستین آغازین تا مفاهیم اساطیری ریشه در طبیعت، سامان گاهان و بنیادهای خداباور نخستین داشته است؛ آن چه نگارش جستار حاضر را به عنوان یک ضرورت در ذهن نگارندگان مطرح نموده است؛ بررسی تصویر ایماژ زن آب در نگاره‌های شعری فروغ فرخزاد و لمیعه عباس عماره است. نگارندگان در این جستار کوشیده‌اند تا با خوانشی اسطوره گرا انگاره زن-آب را در سرودهای هردو شاعر بررسی نمایند نتیجه حاصل از این جستار حکایت از آن دارد مظاهر انگاره زن آب در نگاره‌های شعری هردو شاعر بیشتر در قالب خدابانوان آب یا همان زن قهرمانان آب تبلوریافته است و این ادغام با مادر ازلی و کهن‌الگوی آب و زن قهرمان، برای به تصویر کشیدن مفاهیمی چون بقا جاودانگی، رستخیز و زندگی و مرگ است.