بررسی حوزه‌ی سبک شناختی سوره های قرآن کریم

زبان عربی اصالت و اعتبار خود را وامدار قرآن کریم است. چنان که این کتاب عظیم بزرگ ترین انگیزه تالیف علوم بلاغی بوده است. جنبه ادبی و بلاغی قرآن، ابزاری در بیان مقاصد دینی و اصلاحی است؛ چرا که تنها با همین ابزار می توان قفل دل ها را گشود و حقایق دینی را به نحو قانع کننده و موثری به مخاطب القا نمود. قرآن کریم در سطح بسیار بالایی از سبک های بیانی گوناگون بهره جسته است؛ به طوری که در ادبیات عربی پیش از نزول قرآن، چنین چیزی وجود نداشته است؛ همین امر سبب شده است که این کتاب آسمانی از نظر اسلوب و بیان معجزه باشد و کسی نتواند با آن به رقابت یا معارضه برخیزد .سبک شناسی از جمله دانشهای نوین در حوزه نقد ادبی میباشد. این دانش تلاش میکند تناسب میان لفظ و معنی، انسجام متنی و هماهنگی منظور کلام با ساختار عبارتها را مشخص کند. پژوهش حاضر با هدف؛ بررسی حوزه ی سبک شناختی سوره های قرآن کریم انجام شد. در این جستار به صورت توصیفی و روش جمع آوری اسناد استفاده شده است و سعی شده است به ویژگی های زبانی و متنی گفتمان قرآنی، تغییر در فرد و تعداد، تغییر در زمان و حالت فعل، تغییر در حرف ربط، تغییر در جمله فعلیه/ اسمیه، جملات کوتاه و بلند، پرداخته شود. حاصل پژوهش در این سطح نشان می‌دهد که آوای حروف با معنای آیات تناسب کامل دارد و در سطح نحوی به بررسی جملات خبری، و جملات انشائی، که در بیان معنای سوره‌ها نقش تاثیرگذاری را داشتهاند، پرداخته شده است.