تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی در دوفاز روشنایی و تاریکی ریتم شبانه روزی بر شاخص استرس اکسایشی دربافت پانکراس موش های دیابتی

مقدمه: هایپرگلیسمی مزمن با افزایش آسیب های سلولی ناشی از فشار اکسایشی در بافت پانکراس همراه است. تاثیر تمرین ورزشی درفازهای مختلف سیکل شبانه روزی بر محافظت بافت پانکراس از استرس اکسیداتیو در شرایط دیابت ناشناخته است. هدف از این پژوهش تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی در دوفاز روشنایی و تاریکی ریتم شبانه روزی بر شاخص استرس اکسایشی دربافت پانکراس موش های دیابتی بود.روش بررسی: در این مطالعه، تعداد 18 سر موش nmri (26 ± 3/22 گرم) تصادفی در 6 گروه کنترل سالم فاز روشنایی، کنترل سالم فاز تاریکی، کنترل دیابتی فاز روشنایی، کنترل دیابتی فاز تاریکی، تمرینی دیابتی فاز روشنایی و تمرینی دیابتی فاز تاریکی قرار گرفتند. سپس به روش تغذیه با رژیم غذایی پرچرب و تزریق تک دز استرپتوزوتوسین (20 میلی گرم بر کیلوگرم) دیابتی شدند. پروتکل تمرین استقامتی (vmax 50-60%)، 5 روز در هفته به مدت 8 هفته بود. پس از بی هوشی، خون و بافت پانکراس برداشته شد. شاخص مقاومت انسولینی، شاخص استرس اکسایشی و میزان بیان پروتئین bmal1 در بافت پانکراس اندازه گیری شد. داده‌ها به روش anova در سطح معنی داری p<0/05 ارزیابی شدند.نتایج : 8 هفته تمرین استقامتی موجب کاهش معنی دار مقاومت انسولینی (0.005= p)، شاخص استرس اکسایشی (0.05˂ p) و افزایش معنی دار بیان پروتئینbmal1 (p=0.009) در موش های مبتلا به دیابت شد. میانگین متغیرهای مورد بررسی در دو فاز روشنایی و تاریکی با یکدیگر اختلاف معنی دار داشت (0.05˂ p).نتیجه‏گیری: تمرین استقامتی احتمالاً با افزایش عملکرد سیستم آنتی اکسیدانی و بیان پروتئین های تنظیم فعالیت شبانه روزی سبب بهبود حساسیت انسولینی و آسیب اکسیدان در شرایط دیابت می شود. فعالیت در فاز تاریکی سبب افزایش بیشتر متابولیسم سلول ها شده، در نتیجه انجام این نوع تمرین ها در فاز تاریکی به عنوان یک استراتژی درمانی جدید به این بیماران می تواند مورد بررسی قرار گیرد.