بررسی اثر دو پروتکل فعالیت مقاومتی از نوع حداکثر قدرت و استقامت عضلانی موضعی بر سطوح اینترلوکین-6 و اینترلوکین-15 پلاسما

میوکاین های اینترلوکین-6 (il-6) و اینترلوکین-15 (il-15) در هنگام فعالیت بدنی از عضلات در حال انقباض تولید و آزاد می شوند و می توانند اثرات متعددی بر عضلات و سایر بافت ها و اندام های دیگر داشته باشند. تمرین مقاومتی یکی از انواع رایج برنامه های تمرینی برای اهداف مختلف مانند افزایش حجم، قدرت و استقامت عضلانی و.... است. هدف از این مطالعه بررسی دو نوع برنامه فعالیت حاد مقاومتی از نوع حداکثر قدرت (st) و اسقامت عضلانی موضعی (et) بر پاسخ il-6 و il-15 می باشد. در این مطالعه 30 زن جوان به سه گروه: st، et و کنترل (ct) تقسیم شدند: (میانگین سن: 1/8 ± 25/8، وزن: 4/3 ± 60/2، bmi: 23/01 ± 1 ). برای مقایسه پیش آزمون و پس آزمون هر گروه از آزمون t وابسته و برای مقایسه پس آزمون های دو گروه با هم از آزمون t وابسته استفاده شد. نتایج آزمون t وابسته نشان داد که مقادیر میانگین il-6 و il-15 پس آزمون نسبت به پیش آزمون افزایش معنی دار پیدا کرده است، که نشان دهنده این است که هر دو نوع تمرین st و et باعث افزایش مقادیر il-6 و il-15 س از تمرین خواهند شد، اما نتایج آزمون t مستقل نشان داد بین مقادیر میانگین پس آزمون il-6 و il-15 گروه های st و et تفاوت معنی دار وجود ندارد ،که نشان دهنده این است که نوع تمرین در افزایش مقادیر il-6 و il-15 تاثیری ندارد.