اثر 12 هفته تمرینات کاربردی بر سطوح کورتیزول و بتااندورفین

با شروع پاندمی کرونا، استرس شدیدی بر جامعه حکمفرما شد. پژوهش حاضر اثر فعالیت جسمانی بر سطوح هورمون کورتیزول به عنوان شاخص استرس و بتااندورفین را مورد بررسی قرار داده است. بدین منظور، یک سال پس از شروع پاندمی، 30 زن میانسال فعالی که یکسال بی تمرین بودند (2/23 ± 42 سال)، به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه 15 نفره تمرین و کنترل تقسیم شدند. پس از ارزیابی اولیه ی سطوح پایه دو متغیر و بررسی عملکرد جسمانی(در سه آزمون عملکردی یک دقیقه ایی نشستن و برخواستن روی صندلی، بارفیکس خوابیده و پلانک)، گروه تمرین به مدت 12 هفته در فعالیت جسمانی در منزل به شکل مجازی شرکت کردند و گروه کنترل به زندگی عادی خود ادامه دادند. پروتکل تمرین شامل فعالیت های جسمانی کاربردی، سه روز در هفته، با شدت 60-85 درصد ضربان قلب بیشینه بود. نمونه گیری مجدد خونی برای بررسی تغییرات کورتیزول و بتا اندورفین، 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین انجام و به آزمایشگاه ارسال شد. برای بررسی تفاوت بین گروهی متغیرها از آزمون تی مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد در نتیجه ی 12 هفته تمرینات کاربردی در منزل، سطوح کورتیزول و بتااندورفین به طور معناداری در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل به ترتیب کاهش و افزایش داشته است (به ترتیب p<0/05 , p=0/01). همچنین عملکرد جسمانی شرکت کننده ها در هر سه آزمون، بهبود معنادار داشته است (p=0/01). در نتیجه، اجرای مجدد فعالیت جسمانی منظم موجب بهبود در سطوح هورمون های کورتیزول و بتااندورفین در دوران کرونا شده است.