اثر 8 هفته فعالیت تناوبی با شدت بالا بر بیوژنز میتوکندریایی در بافت قلبی موشهای صحرایی نر نژاد ویستار مبتلا به دیابت نوع 2

فعالیت بدنی در بیماران مبتلا به دیابت می‌تواند ساختار و عملکرد میوکارد را تحت تاثیر قرار دهد، لذا هدف از مطالعه حاضر اثر 8 هفته فعالیت تناوبی با شدن بالا بر بیوژنز میتوکندریایی در بافت قلبی موشهای صحرایی نر نژاد ویستار مبتلا به دیابت نوع 2 است. در پژوهش حاضر 28 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار 8 هفته‌ای به صورت تصادفی به 4 گروه سالم+کنترل، سالم+تمرین، دیابت+کنترل و دیابت+تمرین تقسیم شدند. پس از یک دوره رژیم غذایی پرچرب و القاء دیابت، موش‌های صحرایی در گروه‌های سالم+تمرین و دیابت+تمرین پروتکل تمرینی hiit را به مدت 8 هفته و 5 جلسه در هفته انجام دادند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی بافت قلب استخراج شد و با استفاده از روش وسترن بلات سطوح پروتئین‌ pgc-1α بررسی شد. سپس داده‌ها با استفاده از آزمون آنوای یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری p<0/05 مورد بررسی قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد سطوح بیان پروتئین‌ pgc-1α در گروه‌ دیابت+کنترل نسبت به گروه سالم+کنترل کاهش معناداری پیدا کرد (p=0/001) و در گروه دیابت+تمرین نسبت به گروه دیابت+کنترل به صورت معناداری افزایش یافت (p=0/001). در نهایت می‌توان اظهار داشت تمرینات hiit احتمالا می‌تواند در بهبود عملکرد قلبی عروقی بیماران مبتلا به دیابت از طریق تنظیم مثبت بیان ژن‌های مرتبط با بیوژنز میتوکندری و متابولیسم میوکارد موثر بوده و به عنوان یک راهکار غیردارویی امیدوارکننده باشد.