اثر ناهمزمانی محرک- پاسخ‌ها بر سازگاری عقب‌گرد در شرایط خستگیِ ناشی از تکلیف استروپ

هدف: برخی پژوهشگران معتقدند که در تکالیف دوگانه، برخی از جنبه ها ی پردازش مرکزی مربوط به پاسخ می‌تواند به صورت موازی رخ دهد. یک فرضیه در این مورد اثر سازگاری عقب‌گرد (bce) است. براساس این فرضیه اگر نوع محرک- پاسخ‌ها در دو تکلیف یکسان باشد، وجود محرک- پاسخ دوم باعث تاخیر در زمان پاسخ محرک اول می‌شود؛ هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر ناهمزمانی محرک- پاسخ‌ها بر سازگاری عقب‌گرد در شرایط خستگیِ ناشی از تکلیف استروپ است. روش‌شناسی: شرکت‌کنندگان در پژوهش حاضر شامل 39 نفر پسر با دامنه سنی 20 تا 24 سال بود. ابزارهای اندازه-گیری شامل فرم رضایت آگاهانۀ شرکت در پژوهش، پرسش نامۀ دست‌برتری ادینبورگ، ابزار سنجش دورة بی پاسخی روانشناختی، ابزار ایجاد خستگی ذهنی اثر استروپ، پرسش نامۀ مقیاس آنالوگ دیداری (vas-f) برای ارزیابی شدت خستگی بود. آزمون شامل دو محرک با فواصل زمانی مختلف بود که شرکت‌کننده باید با سرعت هرچه بیشتر پاسخ می‌داد. محرک دیداری اول 3 انتخابی بود، به صورت یک حرف انگلیسی (a,b,c) بود. پس از بروز یک فاصلۀ بین محرکی تصادفی، محرک دوم که یک محرک دیداری زمان واکنش 3 انتخابی مربع رنگی (یکی از رنگ های قهوه ای، زرد و نارنجی) بود. یافته‌ها: نشان داد که بین فواصل بین‌محرکی مختلف در زمان پاسخ به محرک اول که نمایشی از سازگاری عقب‌گرد است تفاوت وجود دارد و در فواصل پایین، زمان پاسخ به محرک اول کمتر است. همچنین زمان پاسخ به محرک اول در فواصل بین محرکی پایین بین شرایط خستگی و غیرخستگی تفاوت وجود دارد. نتیجه‌گیری کلی: به‌طور کلی نتایج نشان داد که حداقل برخی از جنبه ها ی مرکزی مربوط به پاسخ می‌تواند به صورت موازی پردازش شود. خستگی نیز بر این پردازش موازی تاثیر دارد.