آینده حریم منطقه کلانشهری تهران و گام‌های سیاستگذاری مبتنی بر نومنطقه‌گرایی

حریم تهران محل سکونت قریب به 7 میلیون نفر جمعیت است کانون هایی که خاستگاه حاشیه ای داشته و به مرور در فضاهای به اصطلاح رسمی شهری ادغام شده اند، حریم پایتخت تاکنون محلی بوده برای دست اندازی زمین خواران و هجوم فقرا و حتی برخی از سازمان های رسمی در قالب تعاونی ها که بدون کمترین هماهنگی زمینه های تفرق فضایی-اجتماعی را در آن را در آینده رقم می زنند. بر اساس مطالعات اداره کل حریم، بیش از 24 سازمان و نهاد به نوعی در پهنه حریم، سیاستگذاری می کنند و از طرفی بر اساس آینده نگری های جمعیتی، قریب به 3 میلیون نفر دیگر به جمعیت این پهنه تا حدود سال 1405 اضافه خواهد شد این در شرایطی است که هم اکنون پهنه حریم با انواع چالش ها مواجه است که به مراتب از مشکلات شهر تهران فراتر هستند، تعرض به اراضی با قابلیت های زیست محیطی، کوه خواری، تقلیل شانیت فضاهای جنوبی، گسترش اسکان های غیررسمی، تصرف های عدوانی، صدور مجوزهای موردی با نگاه جزیره ای بخشی از این چالش هایی هستند که تداوم آنها آینده مبهم و بغرنجی را به تصویر می کشد. هدف اصلی این مقاله تحلیل روندهای تاثیرگذار بر آینده حریم و منطقه کلانشهری تهران و سپس معرفی الگوی حکمرانی و مدیریت یکپارچه در قالب رویکرد نومنطقه گرایی می باشد. یافته های تحقیق نشان می دهد که تداوم روندهای کنونی آینده مبهمی را پیش روی شاخص های توسعه ای و مدیریتی منطقه شهری تهران قرار می دهد و پیاده سازی تدریجی گام های نومنطقه گرایی از رویکرد آسان به ( توقف اقدامات ضدمنطقه گرایی)، رویکرد متوسط(برنامه های گذار)، رویکرد دشوار(پیاده سازی برنامه های اصلی منطقه گرایی) بسیار ضروری و به نوعی سیاست اصلی و راهبردی می باشد 

the future of tehran's metropolitan area and policy steps based on neo-regionalism

the heartland of tehran is home to nearly 7 million people, centers that had a marginal origin and were gradually integrated into the so-called official urban spaces. officially in the form of cooperatives, which without the least coordination will determine the areas of social-spatial division in the future. according to the studies of the general administration of  greenbelt, more than 24 organizations and institutions make policies in some way in the greenbelt region, and on the other hand, based on population projections, approximately 3 million more people will be added to the population of this region by the year 2016. it is in a situation where the greenbelt zone is currently facing all kinds of challenges that are far beyond the problems of tehran, encroachment on lands with environmental capabilities, mountain erosion, reducing the beauty of the southern spaces, the expansion of informal settlements, aggressive occupations, issuance of ad hoc permits with an insular view are part of these challenges, the continuation of which portrays a vague and uncertain future. the main purpose of this article is to analyze the trends affecting the future of tehran metropolitan area and then introduce the model of governance and integrated management in the form of neo-regionalism approach. the findings of the research show that the continuation of the current trends presents a vague future in front of the development and management indicators of the urban area of ​​tehran, and the gradual implementation of the steps of neo-regionalism from an easy approach to (stopping anti-regionalism measures), a moderate approach (plan transitions), the difficult approach (implementation of the main programs of regionalism) is very necessary and a kind of main and strategic policy.