ارزیابی دسترسی به فضای باز شهری در بحران زلزله بر اساس مدل تحلیل شبکه (مطالعه موردی: منطقه 6 شهر تهران)

موقعیت جغرافیایی ایران و شرایط خاص سیاسی، زلزله خیزی، فیزیکی و جمعیتی، کلان‌شهر تهران را در موقعیت حساسی هنگام بحران زلزله قرار داده است. ارزیابی شبکه ارتباطی و توزیع فضاهای باز شهری نقش مهمی در تخلیه اضطراری و کاهش آسیب پذیری شهرها دارد. هدف اصلی این پژوهش، ارزیابی و تحلیل دسترسی به این فضاها به منظور کاهش آسیب‌پذیری در هنگام وقوع زلزله است. در ابتدا، فضاهای باز شناسایی و نقاط تمرکز جمعیت با استفاده از تحلیل نقاط داغ و سرد تعیین شده است. سپس با استفاده از تکنیک میانگین نزدیک‌ترین همسایه، الگوی فضایی نقاط جمعیتی شناسایی و فاصله آن‌ها نسبت به فضاهای باز محاسبه گردید .نتایج نشان می‌دهد که فضاهای باز نسبت به فضاهای نیمه باز از فراوانی بیشتری برخوردارند و عمدتاً در بخش‌های شمالی منطقه قرار دارند. همچنین، تراکم جمعیت در مرکز منطقه بالا و در بخش‌های شرقی پایین است و به طور متوسط، فاصله نقاط تمرکز جمعیت با فضاهای باز و نیمه باز به ترتیب 300 و 400 متر است. تحلیل محدوده خدمات نشان می‌دهد که دسترسی به فضاهای باز در مدت زمان 15 تا 300 ثانیه امکان‌پذیر است، اما در برخی مناطق غربی دسترسی محدود است. دسترسی به فضاهای نیمه باز وضعیت مطلوبی ندارد و در بخش‌های از شمال، غرب و شرق منطقه دسترسی امکان‌پذیر نخواهد بود. به طور کلی هنگام وقوع زلزله در سطح منطقه غیر از قسمت‌هایی از لبه غربی و شرقی طی زمان مذکور دسترسی مناسبی به فضاهای امن وجود دارد. 

evaluation of accessibility to urban open space during earthquake crisis based on network analysis model (a case study of district 6, tehran)

the heartland of tehran is home to nearly 7 million people, centers that had a marginal origin and were gradually integrated into the so-called official urban spaces. officially in the form of cooperatives, which without the least coordination will determine the areas of social-spatial division in the future. according to the studies of the general administration of greenbelt, more than 24 organizations and institutions make policies in some way in the greenbelt region, and on the other hand, based on population projections, approximately 3 million more people will be added to the population of this region by the year 2016. it is in a situation where the greenbelt zone is currently facing all kinds of challenges that are far beyond the problems of tehran, encroachment on lands with environmental capabilities, mountain erosion, reducing the beauty of the southern spaces, the expansion of informal settlements, aggressive occupations, issuance of ad hoc permits with an insular view are part of these challenges, the continuation of which portrays a vague and uncertain future. the main purpose of this article is to analyze the trends affecting the future of tehran metropolitan area and then introduce the model of governance and integrated management in the form of neo-regionalism approach. the findings of the research show that the continuation of the current trends presents a vague future in front of the development and management indicators of the urban area of tehran, and the gradual implementation of the steps of neo-regionalism from an easy approach to (stopping anti-regionalism measures), a moderate approach (plan transitions), the difficult approach (implementation of the main programs of regionalism) is very necessary and a kind of main and strategic policy.