نقش خواجه نصیرالدین طوسی در فلسفی کردن کلام

از میان روش‌های کلامی، (نص‌گرایی، عقل‌گرایی تاویلی و عقل‌گرایی فلسفی) باید خواجه نصیر‌الدین طوسی را تابع روش عقل‌گرایی فلسفی به‌شمار آورد و گرچه قبل از ایشان، افراد دیگری نیز برای اثبات مدعیات کلامی از مبانی فلسفی بهره می‌گرفتند، ولی از این جهت یا دچار افراط می‌شوند و یا از آن، استفاده جدلی می کردند؛ همان طور که این مبانی نظم خاصی نداشتند. اما خواجه نصیر، راه اعتدال را در پیش گرفت و ضمن مقید بودن به روش برهانی، مبانی فلسفی را به صورت نظام‌مند و سامان‌یافته در علم کلام به خدمت گرفت؛ زیرا قبل از خواجه نصیر، علم کلام حتی در میان شیعه، نظم مشخص و چینش منطقی نداشت. او توانست با چینش و تنظیم جامع و تا حدی نو و ابتکاری و با استفاده از اصول و قواعد فلسفی، کلام را به اوج تحول و تکامل برساند و از آن پس، اکثر دانشمندان اسلامی شیعه و سنی سبک او را دنبال کردند.

the role of khwaja nasiruddin tusi in philosophizing the word

among the theological methods (textualism, interpretive rationalism and philosophical rationalism), khwaja nasiruddin tousi should be considered subject to the philosophical rationalism method and although before him, other people also used philosophical foundations to prove theological claims, but due to they went to extremes or used it polemically; as these foundations did not have a special order. but khwaja naseer took the path of moderation and, while being bound by the proof method, used the philosophical foundations in a systematic and organized manner in theology; because before khwaja nasir, the science of kalam, even among the shias, did not have a clear order and a logical arrangement. he was able to bring the word to the peak of development and evolution with his comprehensive and to some extent new and innovative arrangement and using philosophical principles and rules, and after that, most of the shia and sunni islamic scholars followed his style.