تاثیر روش های مختلف خاک‌ورزی حفاظتی بر عملکرد برنج خشکه کاری شده در استان گلستان

این تحقیق به منظور معرفی روش خاک‌ورزی حفاظتی مناسب برای خشکه‌کاری برنج در استان‌ گلستان به مدت یک سال و در قالب طرح بلوک‌‌های کامل تصادفی در سه تکرار، در بقایای محصول قبلی (گندم) اجرا شد. ‏‏متغیر مستقل آزمایش شامل 5 تیمار بودند که عبارتند از بی خاک ورزی با ماشین کاشت مستقیم، کم‌خاک‌ورزی با خاک‌ورز مرکب در عمق 15 سانتی‌متر+ماله+ کاشت بذر برنج با خطی‌کار، کم‌خاک‌ورزی  با چیزل پکر در عمق 15 سانتی‌متر+ ماله+ کاشت بذر برنج با خطی‌کار، کم‌خاک‌ورزی با دیسک در عمق 10 سانتی‌متر+ ماله+ کاشت بذر برنج با خطی‌کار و خاک‌ورزی مرسوم در عمق 25 سانتی‌متر+ نشاءکاری (شاهد). پارامترها و شاخص‌هایی که در این تحقیق اندازه‌گیری و محاسبه شدند عبارت بودند از: زمان مورد نیاز برای عملیات خاک‌ورزی و کاشت، ظرفیت مزرعه ای ماشین های خاک‌ورزی و کاشت، تعداد بوته استقرار یافته، عملکرد، اجزای عملکرد(تعداد خوشه در مترمربع، ارتفاع بوته، طول خوشه، تعداد دانه سالم در خوشه، تعداد پنجه بارور و نابارور)، زیست توده خشک، شاخص برداشت خشک و وزن هزاردانه. نتایج نشان داد که کمترین زمان مورد نیاز عملیات خاک‌ورزی و کاشت با 1.4 ساعت بر هکتار و بیشترین ظرفیت مزرعه‌ای متعلق به تیمار بی‌خاک‌ورزی با 3.7 هکتار بر ساعت است. بیشترین زمان مورد نیاز عملیات خاک‌ورزی و کاشت در تیمار مرسوم با 456.7 ساعت به‌ دلیل در نظر گرفتن زمان تهیه نشاء برنج و همچنین کاشت نشاء به روش دستی است. تاثیر خاک ورزی در آماده سازی بستر بذر برای بدست آوردن عملکرد نیز اگرچه معنی‌دار بوده اما در بین روش‌های خاک ورزی حفاظتی، به غیر از بی خاک ورزی، به دلیل معنی دار نبودن نتایج اجزای عملکرد، عملکرد نیز معنی دار نگردید و مقادیر آن کمتر از عملکرد دانه در تیمار مرسوم حاصل شد. بنابر این در بین تیمارها بیشترین میانگین عملکرد دانه و شاخص برداشت مربوط به تیمار مرسوم و به ترتیب برابر با 5238 کیلوگرم بر هکتار و 51.4 درصد بدست آمد.

effect of different conservation tillage methods on rice yield in dry seeded method in golestan province

this research was conducted in order to introduce a conservation tillage method suitable for dry seeded rice in golestan province for one year and in the form of a completely randomized block design in three replications in the residues of the previous crop (wheat). the independent variable of the experiment included 5 treatments, which include no-tillage with a direct seeding machine, minimum tillage with a combination tillage machine at a depth of 15 cm + leveler + planting rice seeds with a seed drill, minimum tillage with a chisel packer at a depth of 15 cm + leveler + planting rice seeds with seed drill, minimum tillage with disc at a depth of 10 cm + leveler + planting rice seeds with seed drill and conventional tillage at a depth of 25 cm + transplanting (control). the parameters that were measured and calculated in this research were: the time required for tillage and planting operations, the field capacity of tillage and planting machines, the number of established plants, yield, yield components (number of clusters per square meter, plant height, spike length, number of healthy seeds in a spike, number of effective and ineffective tillers), dry biomass, dry harvest index and 1000 seed weight. the results showed that the minimum time required for tillage and planting operations is 1.4 hours per hectare and the highest field capacity belongs to no-tillage treatment with 3.7 hectares per hour. the maximum time required for tillage and planting operations in the conventional treatment is 456.7 hours due to considering the time of preparation of rice seedlings as well as manual planting of seedlings. although the effect of tillage in the preparation of the seedbed to obtain the yield is significant, but among the conservation tillage methods, apart from no-tillage, due to the non-significance of the results of the yield components, the yield is also was not significant and its values ​​were lower than the grain yield in the conventional treatment. therefore, among the treatments, the highest average grain yield and harvest index were obtained in the conventional treatment, equal to 5238 kg/ha and 51.4%, respectively.