بررسی تاثیرات اجتماعی اجرای توافق‌نامه پاریس 2015 در ایران

در اواسط قرن بیستم بود که انسان متوجه این امر گردید که اگر به بهره‌برداری از طبیعت در جهت دستیابی به اهداف توسعه‌ای خود ادامه دهد دیگر هیچ‌چیز از منابع طبیعی برای ادامه زیست خود باقی نخواهد گذاشت. به همین منظور به فکر چاره‌ای برای بالا بردن بهره‌وری از منابع طبیعی و حفاظت از آن در عین ادامه به مسیر توسعه خود افتاد. ایده‌ای که یکی از مهم‌ترین جنبه‌های مفهوم توسعه پایدار گردید. کنفرانس‌های متعددی در جهت محافظت از محیط‌زیست با توجه به روند توسعه کشورها برگزار گردید که آخرین آن‌ها کنفرانس پاریس 2015 با حضور 198 کشور و صدور توافق‌نامه پاریس بود. اجرای این توافق‌نامه تاثیرات چندجانبه بسیاری برای کشورهای متعهد خواهد داشت. در این پژوهش تاثیرات اجتماعی اجرای توافق‌نامه پاریس که ایران نیز متعهد به انجام آن شده است، مورد بررسی قرار خواهد گرفت. روش مورد استفاده تحلیل محتوای کیفی می‌باشد که با تحلیل متن توافق‌نامه صورت می‌گیرد. نتایج گویای این است که ایران برای اجرای این توافق و عدم تجاوز از درصد انتشار گازهای گلخانه‌ای تعهد داده شده، نباید نرخ توسعه سالانه‌اش از 2 درصد تجاوز کند. این نرخ پایین عملاً کشور ما را از رسیدن به کشورهای پیشرفته جهان عقب می‌اندازد. هم چنین در زمینه اجتماعی باعث ایجاد عقب‌ماندگی و فشار بر طبقه پایین جامعه با شدت گرفتن بحران مشروعیت برای دولت می‌گردد.

the social impact of the paris 2015 agreement in iran

in the middle of the twentieth century, human realized that if they continued to exploit nature in order to achieve their development goals, they would no longer be left with natural resources to continue their lives. to this end, it was considering ways to increase the productivity and conservation of natural resources while continuing to develop. an idea that became one of the most important aspects of the concept of sustainable development. several conferences on environmental protection have been held in the country’s development process, the last of which was the paris conference 2015 with the participation of 198 countries and the issuance of the paris agreement. the implementation of this agreement will have many multilateral effects for the committed countries. in this study, the social implications of the implementation of the paris agreement, which iran is committed to doing, will be examined. the method used is the analysis of qualitative content, which is done by analyzing the text of the agreement. the results indicate that iran to impelement this agreement and not to exceed its greenhouse gas emissions, its annual development rate should not exceed 2%. this low rate virtually drops our country from reaching the advanced countries of the world. also in the social context, it creates backwardness and pressure on the lower class of the society with intensify of the crisis of legitimacy for the government.