رتبه بندی چندشاخصه‌ی راهکارهای تقویت مشارکت عمومی در حفاظت از آثار تاریخی و میراث فرهنگی بر اساس الگوواره‌ی توسعه ی پایدار

میراث فرهنگی یک پدیدۀ اجتماعی است که روی جوامع مختلف از دیرباز تا کنون تاثیر زیادی گذاشته است و شامل ثروت های تاریخی، فرهنگی و طبیعی است که از مرزهای سیاسی و جغرافیایی فراتر رفته و ارزش جهانی کسب کرده است. اهمیت میراث فرهنگی در توسعۀ جوامع از یک سو و آسیب پذیری این منابع بی جانشین از سوی دیگر موجب شد تا در تحقیق حاضر، چارچوبی مبتنی بر توسعۀ پایدار تدوین شود. حفاظت از میراث تاریخی، منافع اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی بسیار زیادی دارد که به عنوان عاملی موثر نقش خود را در ایجاد و برقراری توسعۀ پایدار ایفا می کند. کشور ما طی سال های اخیر و با برنامۀ چشم انداز توسعه به دنبال گسترش صنایع مختلف غیر نفتی از جمله میراث فرهنگی است که از یک سو در توسعۀ پایدار کشور ما نقش مهمی دارند و از سوی دیگر، وابستگی کشور را به درآمدهای نفتی کاهش می دهد. با توجه به اینکه حفاظت از آثار تاریخی و میراث تمدنی کشور وظیفه ای عمومی تلقی می شود، بنابراین گسترش حضور مردم در این فرایند می تواند در حفاظت و رونق پایدار بهره برداری از میراث یاد شده راه گشا باشد. با توجه به چندمنظوره بودن الگووارۀ توسعۀ پایدار، نیاز به رویکرد تصمیم گیری چندشاخصه احساس می شود. تحقیق حاضر، مدلی تلفیقی شامل تحلیل سلسله مراتبی و شباهت به گزینۀ ایده آل را به ترتیب برای تعیین وزن شاخص های توسعۀ پایدار و گزینه های تقویت مشارکت عمومی به کار گرفت. نتایج تحقیق بیانگر این امر بود که حفاظت از منابع طبیعی مهم ترین شاخص و استفاده از ظرفیت های شبکه های اجتماعی مطلوب ترین گزینه است. با توجه به ثبات نسبی رتبه بندی پس از اعمال تحلیل حساسیت، می توان نتیجه گرفت که فرایند تصمیم گیری به خوبی انجام گرفته است و این رویکرد برای مسائل مدیریتی و حفاظتی دیگر در شاخه های مختلف عمران و معماری توصیه می شود.