نقش و فواید عناصر پایداری در معماری بومی ایرانی

معماری بومی به عنوان بخشی از میراث معماری ایرانی محسوب می شود که بیان کنندۀ بخشی از ویژگی های فرهنگی، جغرافیایی و اقلیمی هر منطقه است. لحاظ کردن ویژگی های فوق توانسته با ارائۀ شیوه های مناسب، شرایط سخت زندگی در اقلیم های مختلف را برای ساکنان سهولت بخشد. این نوع از معماری با ابداع روش های مختلف به بهترین روش از شرایط اقلیمی بهره برده، و در تامین نیازهای طبیعی، معیشتی، معیارهای اجتماعی و باورها و اعتقادات تاثیرگذار بوده است و عاری از هر گونه تقلید و با اتکا به تجربۀ ساکنان بدون صرف هزینۀ بالا ساخته شده است. معماران بومی با درایت خود سبب جاودانگی بناهای بومی در این سرزمین شده اند. معماری بومی تا حد قابل توجهی با مفاهیم پایداری قرابت داشته و ضمن ارتقاء کیفیت زندگی محدودیتی به لحاظ منابع در آینده را منجر نمی شود. حداکثر مطابقات با شرایط اقلیمی و ارتباط بین انسان با محیط زیست، کاهش آلودگی های زیستی و کاهش اتلاف انرژی از جمله اهداف مشترک معماری بومی و معماری پایدار است. در شرایط فعلی آلودگی های ناشی از تولیدات صنعتی لطمات جبران ناپذیری به محیط زیست وارد کرده و همیم مسئله سبب چالشی بزرگ در میان نظریه پردازان حوزه های مختلف شده است. در این میان بهره گیری از معماری بومی راهکاری در برطرف ساختن مشکلات است.