هشتی در معماری خانه های سنتی ایران با هدف تامین محرمیت

خانه کامل ترین گونۀ معماری است که و از آنجایی که محل زندگی انسان است، از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد. معماری سنتی ایران قبل از هر چیز به دنبال شناخت الگوی زندگی بودند تا بر اساس آن به الگویی مناسب در طراحی برسند. الگوی معماری که معمار سنتی به آن دست یافتند بر مبنای تحقیقات و تجارب آنها بود. با نگاهی به معماری گذشتۀ ایران می توان ادعا کرد، معیارهای اصلی طراحی خانه های بومی در شهرها مختلف و در بین اقوام مختلف به طور تقریبی مشابه هم هستند. این معیارها دربرگیرندۀ نحوۀ معیشت، فرهنگ، آیین، اقلیم و باورهای مردم بوده است. در بین معیارهای یاد شده، فرهنگ و بحث محرمیت موضوع مهمی است که در خانه های بومی ایرانی به ویژه خانه های فلات مرکزی ایران از اهمیت بسزایی برخوردار بود. یکی از عناصر تامین محرمیت در خانه، هشتی است. هشتی از جمله عناصر میانی است که در معماری ایرانی با منظور انجام فعالیتی خاص شکل گرفته است. این فضا همچون سایر فضاهای واسط نظیر ایوان و دالان برای بر اساس موقعیت جغرافیایی، شرایط اقلیمی و مصالح بوم آورد طراحی و ایجاد شده است. این فضای کالبدی در رفع نیازهای ساکنین نقش موثری داشته است. هشتی به عنوان یک فضای چند عملکردی با ایجاد سلسله مراتب فضایی ضمن تقسیم فضایی و همچنین تعیین مسیر حرکت در تامین محرمیت و ایجاد حس درونگرایی حائز اهمیت بوده است، و از جایگاه ویژه ای در معماری سنتی ایران برخوردار می باشد.