نقش بیومیمتیک در معماری داخلی

طی سالیان اخیر، با پیشرفت علم و دسترسی آسان انسان ها به تکنولوژی، بشر به سرعت در حال فاصله گرفتن از طبیعت است. طبیعتی که ریشه انسان را از آن خود دارد. این فاصله گرفتن نه تنها روان انسانها و به طور کلی سلامت جامعه را به خطر انداخته بلکه موجب نادیده گرفته شدن طبیعت از جانب انسان و آسیب رساندن به آن شده است. از این رو سبک ها و مکتب های جدیدی در معماری خلق شد که رابطی بین انسان و طبیعت است و سعی بر حفظ آن برای جلوگیری از آسیب رسیدن به آن را دارد. معماری بیومیمتیک یکی از چندین مکتب نوظهور است که نگاه ژرف تری به بهره گیری از طبیعت داشته و استفاده از آن را در جوانب مهم و جامع تری، نسبت به بقیه مکاتب در نظر گرفته است. بیومیمتیک تمام مراحل خلق یک طرح، از ظاهر طرح و ساختار آن تا بافت و مصالح و فرآیند ساخت آن را در بر دارد و در تمام سطوح(و نه فقط به صورت ظاهری) در ارتباط با طبیعت و با الهام از آن است. این مکتب همواره در مبحث معماری داخلی دست کم گرفته شده است؛ به خصوص در جامعه معماران ایران به آن پرداخته نشده و آگاه سازی لازم را نداشته است. در این مقاله به بررسی این مکتب، آشنایی مختصری با تاریخچه ظهور آن، رویکرد ها، سطوح و اهداف آن پرداخته می شود و سپس به تجزیه و تحلیل در معماری با ارائه نمونه های موردی موفق پرداخته میشود و در آخر نقش آن در طراحی داخلی و چگونگی اجرای آن در تمام مراحل و اجزای ساختمان پرداخته می شود.