پایداری اقامتگاه های بومگردی با تاکید بر اکوتوریسم

اقامتگاه بومگردی به عنوان یک مکانیسم زنده و پویای گردشگری، واسطه ارتباط و همکاری بین گردشگر و جامعه بومی می باشد. طرح با الگو برداری از ساختارها، روش های زیستی بومی این جوامع چنان طراحی شده بتواند زمینه های پایداری بنا را فراهم کند. اقامتگاه های بومی علاوه بر استراحت برای فروش محصولات بومی و صنایع دستی و نمایش محصولات نیز نقش مهمی دارند. این نقش ها امکان تبادل اطلاعات میان محققان و بازدیدکنندگان را با جامعه محلی و همچنین مشارکت بوم گردشگران و گردشگران روستایی را در فعالیت های کشاورزی فرهنگی و آیینی، حرفه ها و جشن ها و فعالیت‌های ورزشی فراهم می کند. هدف از مقاله حاضر، نحوه استفاده از پتانسیل های طبیعی و زیست محیطی در اقامتگاه بومگردی، چگونگی توسعه صنعت گردشگری و حفظ ارزشهای طبیعی می باشد. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که توجه به معماری بومی از حیث مصالح، تطابق با اقلیم، کارکرد اقتصادی، توجه به فرهنگ و زیست بوم در پایداری بنای گردشگری تاثیر بسزایی دارد.