نقش فرم های بایونیک در شکل گیری سازه های پایدار

از دیرباز معماران و سازندگان با چالش های متعددی روبرو بوده اند، از جمله آنها می توان به تاثیرات فرم و سازه بر یکدیگر اشاره کرد، فی الواقع معماری هنر کیفیت بخشی خلاقانه به مفاهیم متافیزیک است. اما سازه کمیت بخشی به واقعیت های فیزیکی است، پارادوکسی که میان این دو پدیدار می گردد حل این پاردوکس همواره محل بحث بوده است. یکی از وجوه عینی و کالبدی سازه و ساختار می تواند فرم باشد. بدین گونه که گاهی فرم عملکرد سازه را مختل می کند و گاه این امر در جهت بهبود این پدیده رخ می دهد. همچنین گاهی سازه با عملکرد خود به عنوان عنصری که وظیفه حفظ و استحکام بنا را بر عهده دارد ناگزیر از عدم تبعیت از فرم می گردد و ازطرفی فرم های معماری در همه حال نمی توانند از قوانین سازه ای که همانا پایداری و عدم تزلزل در مواقع حساس است را جامعه عمل بپوشانند. در این میان ارتباطی که یک سازه با پیرامونش برقرارمی کند می تواند سوالات گوناگونی را در ذهن متبادر کند. هدف از این پژوهش برقراری پیوندی بین انسان و طبیعت و هم زیستی میان این دو در راستای پایداری سازه ای است که با ترکیب میان طبیعت و معماری بر مبنای واقعیت های موجودات زنده درطبیعت می توان به این مهم دست یافت. روش این پژوهش به صورت کیفی و توصیفی - تحلیلی بوده و اطلاعات مورد استفاده از طریق مطالعات کتابخانه ای و اسنادی می باشد. پس از شناخت چگونگی ارتباط الگوگیری انسان از طبیعت در معماری به شناسایی برخی از مولفه های پایداری در حوزه کیفی سازه به نقش وتاثیرگذاری فرم های بیونیک در برخی از سازه های پایدار به نوعی تحلیل این سازه ها بپردازد.

The role of bionic forms in the formation of stable structures

Architects and builders have long faced many challenges, including the effects of form and structure on each other, in fact, art architecture is a creative quality of metaphysical concepts. But the structure is a quantification of physical realities, a paradox that emerges between the two. Solving this paradox has always been a matter of debate.One of the objective and physical aspects of structure and structure can be form. In such a way that sometimes it disrupts the functional form of the structure and sometimes this happens in order to improve this phenomenon. Also, sometimes the structure, with its function as an element that is responsible for maintaining and strengthening the building, is forced to disobey the form, and on the other hand, architectural forms can not always follow the rules of the structure, which is stability and instability in critical situations. Is to cover the community of action. In the meantime, the relationship that a structure establishes with its surroundings can raise various questions in the mind. The purpose of this study is to establish a link between man and nature and coexistence between the two in order to maintain the structure that can be achieved by combining nature and architecture based on the realities of living things in nature.The method of this research is qualitative and descriptive-analytical and the information used is through library and documentary studies. After recognizing the relationship between human modeling of nature in architecture to identify some components of stability in the qualitative field of the structure to the role and effect of bionic forms in some stable structures to somehow analyze these structures