تحلیلی بر شاخص های عدالت فضایی بعد مسکن مورد مطالعه منطقه 2 شهر تهران

فرآیند شهرنشینی بی‌رویه در قرن اخیر، به‌خصوص در جوامع توسعه‌نیافته سبب ایجاد چالش‌هایی ازجمله کاهش کیفیت زندگی و نابرابری در ابعاد گوناگون کالبدی، زیست‌محیطی، خدماتی، اجتماعی و اقتصادی شده است که درنهایت موجب می‌شود تا از فضا استفاده بهینه به عمل نیاید و حتی امکانات و منابع به‌طور یکسان توزیع نشوند که این موضوع خود سبب تضعیف و یا حتی انسجام ملی و جامعه می‌شود. بنابراین مطالعه و ارزیابی نابرابری در شرایط مختلف اجتماعی و اقتصادی در تمام فضاهای شهری در سنجش میزان عدالت اجتماعی-فضایی می‌تواند به نیازهای اساسی شهروندان در چارچوب برنامه‌های اجتماعی و اقتصادی پاسخگو باشد. از این جهت در پژوهش حاضر با استفاده از تحلیل‌های فضایی-مکانی و با رویکردی عدالت‌محور به بررسی میزان عدالت اجتماعی در بعد مسکن و در سطح منطقه 2 شهر تهران پرداخته شده است. روش تحقیق این پژوهش توصیفی-تحلیلی است و داده‌های مورد نیاز از شیوه‌های مطالعات کتابخانه‌ای-اسنادی و مرکز آمار ایران به‌دست آمده است. مدل‌های سنجش خودهمبستگی فضایی ازجمله آماره موران عمومی، گتیس-ارد جی یا لکه داغ و آماره گتیس-ارد یا خوشه‌بندی داده‌ها برای تحلیل شاخص‌های عدالت فضایی بر بعد مسکن انجام شده‌اند و نتایج تجزیه و تحلیل‌های این پژوهش نشان می‌دهد که شاخص‌های مورد مطالعه از نظر توزیع فضایی دارای خودهمبستگی مثبت نسبتا پایین بوده است و وضعیت نابرابری فضایی با شدت متفاوت در محله‌ها وجود داشته که بیانگر عدم تعادل فضایی بوده است.

Analysis Of Spatial Justice Indicators Of Housing; The Case Stady on Region 2 in Tehran

The process of uncontrolled urbanization in the last century, especially in underdeveloped societies, has created challenges such as reduced quality of life and inequality in various physical, environmental, service, social and economic dimensions, which ultimately prevents the optimal use of space and even facilities and Resources should not be distributed evenly, which will weaken or even weaken national and community cohesion. Therefore, the study and evaluation of inequality in different social and economic conditions in all urban spaces in measuring socio-spatial justice can meet the basic needs of citizens in the framework of social and economic programs. Therefore, in the present study, using spatial-spatial analysis and with a justice-oriented approach, the level of social justice in the housing dimension and in area 2 of Tehran has been investigated. The research method of this research is descriptive-analytical and the required data have been obtained from the methods of library-documentary studies and the Statistics Center of Iran. Spatial autocorrelation measurement models such as general Moran, Gi statistic or hot spot statistics and Gi statistic or clustering statistics have been performed to analyze spatial justice indices on the housing dimension and the results of this study show that the studied indices in terms of distribution Spatial has a relatively low positive autocorrelation and there has been a situation of spatial inequality with varying severity in neighborhoods, which indicates a spatial imbalance.