نقش شبکه دسترسی در تکوین بافت تاریخی اهواز

در ابتدای قرن گذشته شبکه حمل و نقل سواره به عنوان بستر توسعه در تقابل با حفاظت بافت های تاریخی شهرهای کشور قرار گرفت و احداث راه های سواره رو در این شهرها همچون تیغی بر پیکر بافت های ارزشمند تاریخی وارد آمد. لیکن شکل گیری بافت تاریخی شهر اهواز که از اواخر دوره قاجار انجام شد از این حیث به عنوان یک استثناء در میان شهرهای کشور مطرح است که نه تنها توسط شبکه دسترسی سواره تخریب نگشت بلکه توسعه این بافت کاملا در تعامل با شبکه معابر بوده است. لذا این پژوهش تلاش نموده است تا با روش تفسیری تاریخی به بررسی سیر تحول شبکه معابر بافت قدیم اهواز بپردازد و نقش آن را در تکوین این بافت روشن نماید. نتایج پژوهش نشان داد احداث شبکه معابر اهواز عامل اصلی تکوین بافت تاریخی است که از آغاز مبتنی بر ایده های نوین شهرسازی بوده و این امر به ویژه در دوره پهلوی اول با تاکید بیشتری ادامه یافته است. این تعامل به کارآمدی این شبکه در طول سالیان درازی کمک نموده و یکی از عوامل هویت بخش بافت تاریخی اهواز بوده است و حتی در حال حاضر نیز با اقدامات بهسازی قابلیت پاسخگویی به تردد در این بافت را داراست.