تاثیر احداث خانه محلات بر کار آفرینی و اشتغال‌زایی محلات هدف باز آفرینی شیراز 'نمونه موردی خانه محله سهل آباد '

سکونتگاه‌های غیررسمی نمودی از فقر و برآمده از نارسایی‌های سیاست‌های مسکن و نادیده گرفتن نیاز بخش گسترده‌ای از کم‌درآمدهای شهری هستند که بسته به عواملی همچون جایگاه جغرافیایی، مطلوبیت مکان، ویژگی‌های اجتماعی گروه‌های ساکن، سطح خدمات و تسهیلات، برنامه‌های پیش‌رو و امید به آینده، دارای ارزش سکونتی و به تبع آن مسیر توسعه ناهمسانی هستند که اکنون با بکار‌گیری شیوه‌های جدید مدیریتی کیفیت زندگی در برخی از این سکونتگاه بهبود قابل توجهی یافته است؛ مساله‌ای که در اینجا حائز اهمیت است آن است که طرحهای بالادستی و توانمندسازی محلات حاشیه‌نشین شهری، در گذشته به دلیل توجه نداشتن به کیفیات محیطی و عدم توجه به نیازهای زندگی روزمره‌ی ساکنان، کم توجهی و حتی بی‌توجهی و کم اقبالی نسبت به مسائل اجتماعی، این چنین طرح‌ها در محلات فقیرنشین و فرودست شهری محکوم به شکست بود؛که خود منجر به توسعه‌های نامتوازن در این سکونتگاهها گردیده است. در این پژوهش سعی شده تا ضمن بیان سیر مدیریت شهری و نحوه دستیابی به واژه توانمندسازی و چگونگی عملکرد توانمند سازی در تمام ابعادفنی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی؛ بخشی از محلات هدف باز آفرینی در شهر شیراز معرفی و در نهایت روند بهبود شرایط در محله سهل آباد شیراز از طریق رعایت الگوها و ضوابط تعریف شده در فرایند مناسب سازی و تاثیر آموزش و کارآفرینی در ایجاد اشتغال به عنوان یکی از ابعاد اجتماعی موثر در مبحث توانمندسازی مورد بررسی قرار گیرد.