ارزیابی طرح توسعه و عمران (جامع) شهری در انطباق با برنامه‌ریزی‌های کالبدی، فضایی و فضایی راهبردی (مورد مطالعه: طرح جامع شهر جدید پردیس)

ارزیابی هدفمند و نظام‌مند طرح‌های توسعه و عمران شهری با استفاده از متغیرها و گویه‌های تخصصی مربوط به ماهیت، رویکرد، هدف، زمان، روش و خروجی آن‌ها مغفول مانده است. جذب سرریز جمعیتی کلانشهر تهران، که به دنبال افزایش قیمت زمین و مسکن در دهه اخیر رخ داده است، موجب افزایش ناگهانی جمعیت و گسترش کالبدی شهر پردیس شده است که این امر سبب بروز نارسایی و مشکلات عدیده برای این شهر و ساکنین آن گشته که فرصت توسعه فضایی متوازن و متعادل را در این شهر ربوده است. هدف این پژوهش، شناخت نارسایی‌های ماهیتی، محتوایی، روشی و عملکردی طرح جامع شهر جدید پردیس و ارائه راهکارهای بهبود آن‌ها از یکسو و ارتقاء کیفیت زندگی آن از سوی دیگر است‌‌‌‌.در این پژوهش به ارزیابی طرح جامع شهر پردیس به روش تحلیل مضمون‌ و سنجش میزان انطباق آن با برنامه‌ریزی کالبدی، برنامه‌ریزی فضایی(سنتی) و برنامه‌ریزی فضایی راهبردی پرداخته شده است. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که طرح جامع شهر پردیس از نظر نوع برنامه‌ریزی، بیشتر با برنامه ریزی فضایی(سنتی)، از نظر رویکرد و هدف، بیشتر با مطالعات کالبدی و اهداف میان‌مدت و کوتاه‌مدت، و از نظر روش‌شناسی، با روش پوزیتویستی و فرایند شناخت، تحلیل و تهیه طرح و رویه متمرکز (غیرمشارکتی) منطبق است.