تبیین رویکرد کارآفرینی در توسعه نواحی روستایی

روستا به عنوان بخش بزرگی از نظام اجتماعی و جمعیتی کشور دارای عوامل و منابع ارزشمندی اعم از عوامل انسانی و منابع طبیعی و اقتصادی است که به عنوان ذخایر استراتژیک کشور نقش مهمی در پیشرفت جامعه ایفا می‌کنند. در برنامه‌های متعدد توسعه بخش کشاورزی نقش مرکزی را در ارائه فرصت‌های اشتغال روستایی داشته است. صنعتی و علمی شدن کشاورزی در کشور بهره‌وری منابع تولید روستائیان را افزایش داده است اما صنعتی شدن در درازمدت نیاز به نیروی انسانی را کم‌تر کرده است و این‌روند خود به خود باعث افزایش بیکاری و کاهش درآمد روستائیان می‌شود، به این جهت یکی از استراتژی‌های اصلی در مناطق روستایی حرکت به سمت کسب و کارهای غیرکشاورزی است. با این حال طبق سرشماری سال 1395 جمعیت روستایی کشور 26 درصد کل جمعیت را شامل می‌شوند که نسبت جمعیت نقاط روستایی نسبت به مناطق شهری حدود 3 درصد کاهش‌یافته است. لذا رفع معضلات این قشر عظیم تنها از طریق برنامه‌ریزی آگاهانه و بازتعریف زیرساخت‌های توسعه روستایی و اشتغال‌زایی مولد امکان‌پذیر است. از این‌رو تضمین و تداوم حیات و بقای روستا نیازمند یافتن راه‌حل‌ها و روش‌های جدید مقابله با مشکلات می‌باشد که به نوآوری و ابداع، خلق محصولات و روش‌های جدید بستگی زیادی دارد. در این میان گمان می‌رود کارآفرینی روستایی با شناسایی فرصت‌های جدید و نوآوری در استفاده از منابع و فرصت‌های موجود، زمینه را برای رشد و شکوفایی فرصت‌های موجود، فراهم نمود و نقش موثری در بهبود وضع اقتصادی و معیشتی روستاها داشته باشد. به عبارتی، توسعه روستاها در مقایسه با گذشته پیوند گسترده‌تری با کارآفرینی دارد. به علاوه، ایجاد اشتغال، رفاه، ثروت و شناخت فرصت‌های شغلی مناسب از مهم‌ترین دستاوردهای کارآفرینی در توسعه کشورها است.