انعطافپذیری در طراحی مسکن حداقل

آمیزه ای از سنت های سکونت، همراه با الزامات اقتصادی و دشواریهای زیست سبب می شود که خانواده مجموعه نیاز هایخود را در مسکنی برآورد که به واقع حداقل سطح مورد نیاز سکونت او را دارا است. اما غالب خانه هایی که با الگوی حداقلیمسکن طراحی می شوند، فاقد بهره وری لازم به لحاظ فضایی بوده و ناتاوانی آنها درپاسخ گویی بهینه به نیاز های ساکنانروشن است. عدم امکان تامین زیر بنای کافی برای برخی عملکردها موجب حذف و یا ادغام نا مناسب بعضی کارکردهایدیگر شده وآسایش عمومی افراد خانواده را تحت تاثیر قرار می دهد. همین عوامل موجب عدم موفقیت پروژه های مسکنحداقل شده است. در اکثر مواقع در خانه های حداقلی، تلاش برای استفاده مناسب از زیر بنای موجود در کاستن مساحتفضاها، ادغام فضاها در یکدیگر و یا حذف برخی از آنها محدود می گردد. در حالی که می توان با استفاده بهینه از فضاهایخانه وطراحی انعطاف پذیر آنها، به طیف وسیع تری از نیازهای ساکنان در مساحت های کوچک پاسخ گفت.