مروری بر تفکر انتقادی سیستم ها و بررسی رویکرد مداخله سیستماتیک

تفکر سیستم های کاربردی از دهه 1950 از طریق سه موج پارادایماتیک تکامل یافته است. پژوهشگران در موج اول، سیستم ها را به عنوان موجودیت های دنیای واقعی و مدل های سیستم ها را به عنوان بازنمایی واقعیت در نظر می گرفتند، بنابراین عینیت مهم بود. در مقابل، پژوهشگران موج دوم بر تفکر بر حسب سیستم‌ها و کاوش دیدگاه‌های چندگانه تاکید کردند. نقش مدل‌ها کمک به درک متقابل و افزایش درک دیدگاه‌های مختلف در مورد اقدامی بود که باید انجام شود. در دهه 1980، طرفداران موج اول و دوم با هم درگیر شدند. سپس برخی از پژوهشگران موج سوم، که در ابتدا تحت عنوان تفکر سیستمی انتقادی کار می‌کردند، استدلال کردند که تقسیم جامعه تحقیقاتی سیستمی به دو بخش مفید نیست و آنها از کثرت گرایی روش شناختی که روش های ترکیبی از هر دو سنت را در هم می آمیزد، حمایت می کردند. پژوهشگران دیگر تصمیم گرفتند تا به روابط قدرت در طول مداخلات بپردازند، به ویژه به بررسی ارزش ها و قضاوت های مرزی در پروژه ها به منظور پرداختن به تعارض و به حاشیه رانده شدن مسائل. این عمل «نقد مرزی» نامیده شد و در نهایت با کثرت‌گرایی روش‌شناختی در رویکردی جدید با عنوان مداخله سیستمیک ادغام شد. این پژوهش به خوانندگان یک دید کلی از ظهور و بلوغ هر دو تفکر سیستمی انتقادی و مداخله سیستمی ارائه می دهد. سپس دو مشکل عمده را مورد بحث قرار می دهد که در موج سوم حل نشده باقی می مانند. اولاً، گسترش روزافزون روش‌ها که به تنوع دیدگاه‌ها در مورد تفکر سیستمی منجر شده است، که توضیح آنچه برای تازه‌واردان است به یک چالش واقعی تبدیل شده است. دوما، با وجود این تنوع، همه روش‌ها و روش‌های جدید هنوز بر اساس اصول تحلیل عقلانی بنا شده‌اند و رویکردهای فراتر از این به حاشیه رانده می‌شوند. برای مثال، روش‌های مبتنی بر هنر و تئاتر به ندرت در ادبیات سیستمی ذکر شده‌اند، با این حال می‌توانند به مردم کمک کنند تا دریابند که چگونه مفروضات ارزشی و مرزی آنها ریشه در انگیزه‌ها و خاطرات ناخودآگاه دارد. نوشته‌های اخیر شروع به پرداختن به این مشکلات کرده‌اند، اما قضاوت در مورد اینکه آیا این گسترش موج سوم خواهد بود یا اولین تورم موج چهارم تفکر سیستمی، زود است.