بهبود خواص بتن سبک متخلخل الیافی حاوی میکروسیلیس

با افزایش جمعیت و توسعه شهرها، یکی از مشکلات جوامع بشری تغییر در تعادل زیست‌محیطی و کاهش منابع آب می‌باشد. رفتار نفوذناپذیر روسازی‌های مورد استفاده، از جذب آب باران توسط زمین جلوگیری کرده و افزایش رواناب‌های سطحی را به‌دنبال دارد. از این‌رو استفاده از تکنیک روسازی نفوذپذیر از اهمیت زیادی برخوردار است. یکی از انواع روسازی‌های صلب، بتن متخلخل بوده که ترکیبی از درشت‌دانه، سیمان، مقدار کم یا بدون ریزدانه و آب می‌باشد. کاهش مقدار ریزدانه، حفره‌هایی را در بتن متخلخل ایجاد نموده که از یک‌ طرف امکان زهکشی سریع را فراهم می‌کند و از طرف دیگر موجب تضعیف خواص مقاومتی این نوع بتن می‌گردد. بنابراین لازم است تمهیداتی برای بهبود خواص مکانیکی آن با حفظ نفوذپذیری مطلوب صورت گیرد. در این پژوهش، برای کاهش وزن مخصوص و افزایش تخلخل داخلی بتن متخلخل از سبک‌دانه‌های لیکا به‌عنوان درشت‌دانه (به‌صورت صد درصد و پنجاه درصد در ترکیب با شن معمولی) استفاده گردید. علاوه ‌بر این به‌منظور تقویت ویژگی‌های مکانیکی آن، ژل میکروسیلیس الیاف‌دار تهیه‌شده به‌مقدار پنج درصد وزن سیمان (حاوی الیاف پلی‌پروپیلن به‌ ‌میزان 05/0 درصد حجمی و پنج درصد میکروسیلیس) لحاظ شد. همچنین برای ارزیابی کیفیت ژل به‌کاررفته، همین ترکیب به‌صورت مجزا نیز در آزمایشگاه مورد توجه قرار گرفت. آزمایش‌های انجام شده شامل آزمایش‌های مقاومت فشاری، مقاومت خمشی، وزن مخصوص، ارسال امواج اولتراسونیک، تخلخل و نفوذپذیری می‌باشد. نتایج نشان می‌دهد که جایگزینی پنجاه درصد شن معمولی با حفظ چگالی بتن در محدوده بتن سبک، موجب کاهش تخلخل و نفوذپذیری و افزایش مقاومت‌های فشاری، خمشی و افزایش سرعت عبور امواج اولتراسونیک می‌گردد. ژل و ترکیب میکروسیلیس و الیاف پلی‌پروپیلن نیز تاثیر مثبتی بر خواص مکانیکی بتن متخلخل با 50 و 100 درصد لیکا دارند ولی مقدار افزایش مقاومت برای ترکیب میکروسیلیس و الیاف، در هر دو حالت بیش‌تر بوده با وجود اینکه کاهش تخلخل کم‌تری در مقایسه با ژل مشاهده می‌شود.‌