مطالعه آزمایشگاهی تاثیر صمغ فارسی ، مصطکی و کندر بر بهبود پارامترهای مقاومتی خاک ریزدانه

یکی از روش هایی که امروزه البته در سطح آزمایشگاه جهت تثبیت و حتی بهبود پارامترهای مقاومتی خاک مورد ارزیابی قرارمی گیرد، استفاده از بیوپلیمرها می باشد. طبق نتایج حاصل از آخرین تحقیقات آزمایشگاهی ، ملاحظه می شود برخی بیوپلیمرها در افزایش ظرفیت پارامترهای مقاومت خاک ( از جمله مقاومت فشاری ، زاویه اصطکاک داخلی و چسبندگی خاک ) موثر بوده اند. از عمده دلایل رویکرد استفاده از بیوپلیمرها در صنعت ژئوتکنیک می توان به سازگاری کامل آنها با محیط زیست ( بیوپلیمرها عمدتا از گیاهان، جلبک ها و الیاف های موجود در محیط اطراف ما بدست می آیند) و همچنین بوجود آوردن زمینه ی کاهش تقاضا در خصوص موادی که چرخه ی تولید، مصرف و پسماند حاصل از تخریب آنها (مانند سیمان) یکی از مهمترین علل آلایندگی محیط زیست در زمینه های هوا ، آب و خاک می باشد. لازم به ذکر است در حال حاضر تحقیقات صورت گرفته بر روی بیوپلیمرهای شناخته شده در صنعت ژئوتکنیک از قبیل آگار ، ژلان ، کازئین و ... عمدتا در مقیاس آزمایشگاهی بوده و ارزیابی دقیق عملکرد آنها در شرایط میدانی، نیازمند تحقیق و بررسی در مقیاس مذکور می باشد و همچنین با توجه به اینکه بیوپلیمرها بعنوان مواد نوظهور در عرصه ژئوتکنیک می باشد ، چنانچه تحقیقات در سطح کارگاهی و میدانی نتیجه های مطلوبی که تا کنون در آزمایشگاه بدست آمده را تایید کند ، دور از ذهن نیست در آینده نزدیک تقاضای جامعه جهانی جهت استفاده از این مواد نوظهور در عرصه ژئوتکنیک افزایش یابد که این امر منجر به کاهش هزینه های تولید بیوپلیمرها و اقتصادی شدن بیشتر آنها خواهد شد. از آنجا که در کشور ایران بیوپلیمرهای بومی از قبیل صمغ مصطکی و صمغ فارسی در دسترس است و هیچ گونه تحقیقی در زمینه ی ژئوتکنیک حتی در مقیاس آزمایشگاهی روی صمغ های مذکور صورت نگرفته ، در این مقاله به بررسی تاثیر صمغ های مصطکی ، صمغ فارسی و کندر بر بهبود پارامترهای مقاومتی خاک ریزدانه از طریق آزمایش های تک محوری و برش مستقیم پرداخته شده است.