بررسی مقابله ای زمان مندی روایت در فیلم‌نامه های برتر جشنواره مقاومت دفاع مقدس بر اساس دیدگاه ژرار ژنت (مورد مطالعه: فیلم‌نامه ویلایی ها و دیده بان)

فیلم نامه ویلایی ها و دیده بان درمورد افرادی است که با موقعیت های دشوار محیط زندگی، نبرد می کنند. این افراد اگرچه فاقد تشخص فردی هستند اما بسان رودهایی با مسیرهای جداگانه در نقطه خودشناسی و خودسازی، حول محور زمان متمرکز می شوند و شباهت کلی میان این افراد از سرگذراندنِ فرایند انتظار و گام نهادن در وادی معرفت و معنویت است.این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی (براساس دیدگاه ژرار ژنت) به بررسی کارکردهای زمان در دو فیلم‌نامۀ برتر جشنوارۀ مقاومت دیده بان و ویلایی‌ها پرداخته است. برآیند این مطالعه نشان می‌دهد در این فیلم نامه ها، زمان به مثابه بستر وقوع روایت و ابزار حرکت در روایت محسوب می شود. فعل مضارع اخباری، زمان روایت در هردو اثر است که هم مناسب نقل داستان و وقایع است و  هم برای بیان استمرار داشتنِ مبارزه در راه حق می باشد. زمان حسی، اغلب سرعت روایت فیلم نامه ها را کم کرده و لحظاتی را برای همذات پنداری با شخصیت های مهم و کلیدی فراهم می کند. نویسندگان برای تصور دغدغه ها، عواطف و زندگی شخصی افراد از صحنه های تاثیرگذار و پر از تعلیق  و تداعی بهره برده اند و این موضوع نشان می دهد که نویسندگان از این دلالت های زمان روایی غافل نبوده و عامدانه آنها را در آثار خود به کار برده اند.

confrontational study of the narratological function in the best screenplays of the holy defense resistance; the scout, and villa dwellers

villa dwellers (vīlā īha) and the scout (dīdē bān) screenplays are about people who are struggling with difficult situations in their lives. they don’t have any individuality, they apparently have nothing in common, though in the points of self-consciousness and self-development, like when various lakes with different paths pour into the same sea. in the other words, their only similarity is their patience which leads them to the field of spirituality and self-consciousness. this research with a descriptive analytics method based on gérard genette’s theory of narratology, studies the function of time among two of the prizewinning screenplays from the resistance international film festival; villa dwellers and the scout. overall, the study illustrates that the time in these screenplays is a context of narration and a mean for motion in it. the screenwriters use effective scenes full of suspensions and associations in order to depict the character’s concerns, emotions, and personal lives. this shows that the screenwriters not only didn’t neglect narratological implications but also intentionally use them in their works.