بازشناسی و بازآفرینیِ مقامِ ایرانیِ رنگ در گستره‌ی عکاسی

دید بی‌رنگ و ظهور جهان سیاه‌و‌سفید عکس را می‌توان آغازگر تغییرات مهمی در کیفیت دریافت و ادراک مفاهیم بنیادینِ «انسان، هستی و زمان» دانست که به نظر می‌رسد همچنان به‌عنوان رویکرد مسلطی در ساحات مختلف عکاسی تداوم یافته و «شَک‌باوری»‌ای‌ که پیش از پیدایش عکاسی، تحکم خود را بر ذهن و تاریخ فرهنگ انسان آغاز نمود، اکنون با اصرار بر غیاب رنگ در جهان عکس، به «شکی پدیداری» و عینی مبدل شده است. لذا عطف به «توسعه‌ی دید بی‌رنگ» و «پنهان‌ماندن عنصر زیبایی در برنامه‌ی قرن بیستمی دستگاه عکاسی» و نیز با استناد به ظرفیتِ «بسط‌یافتگیِ» مقامِ رنگ در فرهنگ و هنر ایرانی، به بازآفرینی این معنا در «گستره‌ی عکاسی» خواهیم پرداخت. بدین منظور، در پژوهش حاضر به شیوه‌ای توصیفی-تحلیلی، به بررسی علت غیاب رنگ در عکس‌های اولیه، دلیل تداوم دید بی‌رنگ در عکاسی امروز، تبیین مبانی فکری و نظری توسعه‌ی عکاسی سیاه‌وسفید، کیفیت حضور زیبایی‌آفرین، معناساز و ادراک‌بخش رنگ در هنر ایرانی و در ادامه به بسط این معنا در گستره‌ی عکاسی می‌پردازیم. مقاله‌ی حاضر بر این دستاورد است که بازشناسی و بازآفرینی مقام ایرانی رنگ می‌تواند زمینه‌ی ارتقای کیفی مراتب ادراکی (دیداری، شناختی و استدلالی) را در گستره‌ی عکاسی ایجاد کرده و متعاقباً، امکان تکوین نگاهی ایرانی را برمبنای مهم‌ترین مولفه‌ی تصویری زیبایی‌شناسی ایرانی در ساحات مختلف (خلق، خوانش، تفسیر، نظریه‌) عکاسی فراهم سازد.

recognizing and recreating of the iranian position of color in the field of photography

seeing uncolored and the emergence of the black and white photo universe, from the beginning, created important changes in the quality of perception and understanding of the fundamental concepts of human, existence and time. one of the most important developments that emerged due to the technical limitations of photography was the issue of absence of color in this new visual field. this change in the beginning turned the real world of colors into the dark and colorless universe of photos. a change that continued as a dominant and valid approach in the field of photography even after the removal of technical obstacles.