بررسی همدلانه تاریخ عیسی مسیح(ع) در عهد جدید و روایات شیعی

با اندک مراجعه‌ای به آثار عیسی ‌پژوهان مسیحی و مسلمان روشن می‌گردد غالباً سعی دارند تا با اختیار رویکردی مدافعه ‌جویانه‌ و جدلی، قرائت خویشتن را از مسیحیت، مستند و دیگر خوانش‌ها را نامعتبر و مردود اعلان کنند. دور از انتظار است که خروجی اینگونه پژوهش‌ها به اتحاد و همدلی پیروان ادیان ابراهیمی بینجامد؛ ضرورتی که همگان لزوم پیگیری آن را در راستای برقراری صلح جهانی، فهم و اذعان می‌کنند. بر همین اساس، مقالۀ پیشِ‌رو کوشیده است با استفاده از ابزار گردآوری اسنادی‌‌‌کتابخانه‌ای و روش تطبیقی‌‌‌تحلیلی، ضمن گونه‌شناسی اخبار عیسی (ع) در عهد جدید و روایات شیعی و تعیین موضع اصلی بحث، گزارش‌های ناسازگارنمای این دو منبع مقدس را با اختیار رویکردی همدلانه، همسو و سازگار کند. به نظر می‌رسد استفاده از سایر داده‌های معتبر در اسلام و مسیحیت، توجه به علم لغت و تامل در ترجمۀ متون، التفات به فضای صدور گزاره‌ها و در مقام بیان بودن متکلم و نیز جمع تبرّعی و بهره‌گیری ابزاری از آن، جملگی راهکارهایی به شمار می‌رود که می‌تواند در قلمرو اخبار ناسازگارنما گره‌گشایی کند. پژوهش حاضر در ادامه تلاش کرده است تا به عنوان مرکزی عیسی (ع) در عهد جدید و قرآن و روایات شیعی دست یابد و سپس دلیل احتمالی آن را تبیین کند. یافته‌ها نشان می‌دهد وی در عهد جدید دارای عنوان خاصی نیست، ولی «ابن مریم» عنوان اصلی او در قرآن و «روح‌الله» عنوان مرکزی‌اش در روایات شیعی است. این واژگان احتمالاً با اندیشۀ بنیادین «توحید» در اسلام و آموزۀ «حکومت آخرالزمانی» در تشیع بی‌ارتباط نیست.

favorable investigating of the scripture reports on christ (as) and his main title in sacred sources

with little reference to the works of christian and muslim scholars, researching about jesus, it becomes clear that they often try to declare their own interpretation of christianity as valid and dismiss other readings as invalid and rejected in a defensive and argumentative approach. it is not expected that the output of such research would lead to unity and harmony among the followers of the abrahamic religions; a necessity that everyone acknowledges as essential for achieving global peace, understanding, and reconciliation. based on this, the present article attempts to reconcile the conflicting reports of these two sacred sources in a harmonious, favorable, and compatible manner using the tools of documentary-library collection and a comparative-analytical method, while classifying the reports on jesus in the new testament and shia narratives and determining the main position of the discussion. it seems that the use of other valid data in islam and christianity, attention to lexicography, contemplation in text translation, consideration of the context in which statements are made, the role of the speaker, as well as collective brainstorming and utilizing tools from it, are among the solutions that can help unravel the conflicting reports. this research has attempted to reach jesus (as) as a central figure in the new testament and the quran and shia narratives, and then explain its possible reasons. the findings indicate that he does not have a specific title in the new testament, but son of mary is his main title in the quran and spirit of allah is his central title in shia narratives. these terms are likely not unrelated to the fundamental concept of tawhid in islam and the doctrine of end time reign& in shiism.