بررسی و تحلیل نقش شکر و وفای به عهد در ارزش گذاری تولید و مصرف از منظر قرآن (نگرشی نو به فرهنگ تولید و مصرف)

صلاح و فسادِ هر یک از شئون زندگی در سایر مسائل حیات موثر است؛ در اجتماعی که سیاست، فرهنگ، قضاوت، اخلاق و اقتصاد فاسد باشد، دین از فساد مبرا نیست. بازنگری وتحول هدفمند در ساختارهای نظری و عملی اقتصاد در مکتب وحی، منجر به بالندگی بیش از پیش آن شده؛ مصرف را که یکی از مولفه های آن است بهینه می کند. پژوهش حاضر به بررسی و تحلیل نقش شکر و وفای به عهد در ارزش گذاری تولید و مصرف در قرآن کریم به روش توصیفی تحلیلی همت گمارده و ثمرات آن را پی جویی کرده است. نتیجه این که: الف) تولیدات انسان در بُعد مادی باید با نیّت هایی همچون آبادانی و پیشرفت دنیایی، قرب الهی و خدا محوری و... همراه باشد؛ و از دایره ی رضایت خدا خارج نشود. این همان شکرگزاری است که در همه حال، ارزش ذاتی دارد. ب) تولید و مصرف لزوما برای رفع نیاز نیست؛ و این دو فقط مادّیات را شامل نمی شود بلکه اعمال انسان، تولیدات او و امکانات دنیا مانند زمان و مکان هم جزء مواد مصرفی انسان هستند و انسان درباره ی کیفیت مصرف آن ها باید پاسخگو باشد.ج)تولیداتی که انسان با اعمال روزمره ی خود بوجود می آورد، ایجاد کننده ی امکاناتی است که در جهان آخرت مورد نیازش است؛ در راستای این نوع تولید، انسان، مصرفکننده ی سرمایه و نعمت های الهی است؛ از این رو باید تولیدات انسان در راه وفای به عهد الهی و جلب رضای خداوند و آبادانی دنیا و آخرت باشد.