محمود افشار و تجدد ادبی

در دورۀ معاصر، جریان هایی که مدعی نوگرایی ادبی بوده اند، بسیارند. در حالی که ملک الشعراء بهار، حسن وحید دستگردی و ... هوادار تجدد تدریجی و تکاملی شعر فارسی بودند، آقاخان کرمانی، رفعت و بسیاری دیگر چون نیما دم از انقلاب ادبی می زدند و تحول انقلابی را تنها چارۀ کار می دانستند. محمود افشار نیز یکی دیگر از هواداران تجدد ادبی بود با این تفاوت که او علی رغم اینکه خود از هواداران نوگرایی در شعر فارسی بود، نوگرایی دیگرانی چون رفعت و نیما را نمی پسندید و حتی آن را انکار می کرد. افشار برای این مخالفت دو دلیل عمده داشت: الف) تجربۀ شخصی او: افشار مانند بسیاری دیگر از نخبگان آن عصرچون تقی زاده، تجربۀ ناکامی انقلاب مشروطه را داشت. او که هرج و مرج آن سال ها را دیده بود، مخالف هر نوع انقلاب ادبی که او آن را هرج و مرج ادبی می دانست بود؛ طبیعتاً نوآوری انقلابی کسانی چون رفعت در نظر افشار مردود بود و اعتباری نداشت. ب) ایدئولوژی او: افشار ناسیونالیستی راسخ بود و مانند هر ناسیونالیستی به گذشته و میراث بازمانده از آن احترام می گذاشت؛ این نوع نگاهِ احترام آمیز به سنت، هیچ سنخیّتی با نگاه انقلابی و سنت ستیز نوگرایانی چون رفعت نداشت.